Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 66

6 ö
GESTUR KOM Á BÆ
(og hitti liann sama bónda og hann átti tal við tim vet-
iirnætur i fyrra).
Gestur: Sæll og blessaður, eg þakka þér fj'r-
ir mig!
Búndi: Komdu heill og sæll, Gesturminn! Mér
Jjókti vænt, að þú komst við lijá mér, þvi eg var
orðinn hræddur um, að þú mundir liafa vilzt fram
Itjá í þokunni, sem hann gerði um daginn, því það
var í sama mund og þú komst liíngað í fyrra. Eg
ætla nú að biðja þig strax að segja mér eitthvað af
ferðum þínum.
G. jþað er bæði, að eg er ekki fréttafróður,
og svo liggja fréttir ekki ofan á fyrir mér, að eg
geti sagt þér nokkuð að ráði, nema því að eins, að
eg ætti kost á að eiga dvöl hjá þér, því þá er Iield-
ur von til þess, að svo rifjaðist upp fyrir mér eitt
og annað, að þú hefðir skemtan af.
B. Jað ætla eg, þú megir vita, að eg vithýsi
ekki ferðamönnum, og sízt þeim, sem lángt að eru
komnir, og allrasízt. póstunum, því þá þykir mér
helzt fréttavon, er þeir koma. En — hefir þér nú
orðið betur eða lakar til gistíngar núna, en þá er
þú fórst fyrri ferðina?
G. 3?að hefir verið líkt, og einginn heldri mað-
ur hefir orðið til að atyrða mig, svo eg viti til, nema
ein prestsmynd, sem gjört hafði mér heimboð, hann
rak mig, strax og hann sá mig, heim aptur, bar mér
ósannindi og margt fleira, er greindir menn lögðu
honum illa út, og hvort eg á þá skuld að honum,
eða ekki, veit eg ei, en hvergi fékk eg náttstað í
sóknum hans. Sá var og annar presturinn, sem að
sönnuléði mér húsrúm, og lét ei nijög illa að mér,
en ekki get eg kallað hann forvitinn, því seinast
þegar eg vissi til, var hann ei farinn að skera upp