Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 111

111
hann að skrifa. Svo voru námsgáfur hans miklar,
að hann lærði utan bókar ýmsa rímna flokka og
kvæði, er voru |)á í aihaldi meðal aljiýðu; bryddi
snemma á fýsn þeirri hjá honum að nema, einkum
alt það, er liaiin heyrði eða las í ljóðum. Gafst
honum tími til að iðka sig í að skrifa, og nema eitt
og anriað, þá er hann var við sjóróðra í Oddbjarn-
arskeri, og naut þar umgeingni og kynningar við
ýmsa menn úr öðrum héröðum; því þá var þar ver-
staða mjög fjölinenn. Orkti hann þá formannavisur
yfir formenn þá, er jiar réru árin 177G—1782. Fór
svo fram um hríð, uns Bjarni var fulltíða, þókti
hann þá vera einhverr hinn röskvasti maður, greind-
asti og ráðdeildarmesti til hvers, er vera skyldi.
I þenna mund var að Brjámslæk Guðbrandur
prestur Siguröarson, J»órðarsonar prests, Jónssonar,
Guðmundssonar, Nikulássonar, Jorsteinssonar sýslu-
rnanns, Finnbogasonar lögmanns, Jónssonar prests,
Mariuskálds, Jónssonar. Guöbrandur prestur deyði
á embættis ferð, hrapaði hann til dauðs þar sem
heita Rauðsdals-skörð áriö 1779. Flutti ekkja bans
Sigríöur Jónsdóttir (prests að Gilsbakka Jónssonar
prests Eyúlfssonar prests Jónssonar) sig búferlum
að Rauðsdal enum hærra, voru þá börn hennar úng,
og þurfti hún því góðan verkstjóra og ráðsmann,
var þá Bjarni beöinn að ráðast til búss með henni,
en hann gaf ekki kost á því, nema hann feingi kon-
unnar. Komu orðræður þar þá niður, að hann skyldi
utan fara til menníngar sér. Tók hann sér þá far
með Flateyar skipi haustiö 1790, og nam um vetur-
inn, auk þess er hann lagði sig eptir dönsku og
reikníngi, skinnaraiðn (skinnaverkun og skinnfata-
saum), fékk hann rsveinsbréf“ í iðn þessari um vor-
ið, og kom út híngað um sumarið eptir, gekk hann
þá að eiga prestsekkjuna 10. dag Októberm. 1791,