Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 114

m
lancli. Bjarni var viö apturlmyfil og gaf út Iantl-
festina, egs;jaði hann {»;í félaga sína mjög að hrjót-
ast gegn um ísinn, er var niulníngs Iiroði svo {tykkur,
að árar geingu ei niður úr honum; en er landfestin
var á enda, kastaði hann festarendanum lángt frá
skipinu, og kvað hana ei skyldu hamla þeim frá að
bjarga meðbræðrum sínum úr lífshættu. Tveir af
skipverjum urðu hryggir og reiðir, og kváðust ábyrgj-
ast Bjarna líf sitt, en Jón mælti, að nú væri hezt
að duga vel, og fara að öllu, eins og Bjarni segði
fyrir; sáu hinir að ekki mundi annað lilýða, en sýna
dreingskap; ogmeð frábæru fylgi og atorku gátu þeir
náð bátnum og tekið mennina í skip sitt, en bátnum
með kindunum var slept, var þá komið lángt frá
landi; fjúk og veður stóð af landi, og útfall í hönd.
Svo sagði Bjarni sjálfur síöar, aö þá hefði sér til
hugar komið, hvort sá mundi vilji guðs, að mann-
ástin skyldi sig og félaga sína til dauða leiða, því
þá sá liann einga lifs von; en í því sama gekk
veðrið úr norðri til austurs, hélt ísnum þá fremur að
landinu, og með hinu mesta kappi og atorku gátu
þeir Bjarni náð landi fyrir utan Siglunes, nærhæfis
viku sjóar utar eu frá landi var farið; héldu þeir
allir lífi ogheilsu fyrir nákvæma aðhjúkrun á heimili
Bjarna E Ekki er þess getið, að þessu væri á lopt
haldið af hlutaðeigandi yfirvöldum. En þá er
Trampe stiptamtmaður ferðaðist nokkrum árum siðar
um Barðastrandarsýslu, í amtmanns stað, og frétti til
frægðarverks þessa, rannsakaði hann málið og kynti
stjórnarráðunum frá því; var Bjarni þá sæmdur heiö-
urspeníngi úr gulli, þeirn er var nærhæfis 100 spesía
virði, átti hann að bera hann á brjóstinu í rauðu
1) Skömuni síðar rak bátinn úrisnum að landi, af því veður-
staðan breyttist, og voru þá flestar kindurnar lifandi i honum.