Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 8

56
Ó Ð I N N
vann þarjafnt, að sækja’ og hvelja.
Undir merkjum þjóðar þrifa
þarna kaus hann sér að lifa.
Saman fór, að sóttur stundum
sjór var d arít og heflað ekki,
svo og hitt, að liraustuin mundum
herli’ ’ann stög, þótt íleygði’ í kekki.
Dragreips karskur drengur gætli
— diýgði skrið að kappahaetti.
Aðra hrið við slýrið stóð ’ann.
Sterk var lundin, vöðvar efldir.
Gegnum brim og boða vóð ’ann,
bragnar upp þótt væri tefldir.
Málum vorum heim af hafi
heilum ók, með skíru trafi.
Af því mætti íslands synir
ýmsir nokkurn lærdóm laka: —
Lands og þjóðar vera vinir,
veialt aldrei hrjá né blaka,
ýkva sízt frá réttum rökum,
rifta’ ei skyld með flangurtökum.
5116.
Aldrei lála’ á sóknarsviði
svifia dúk hjá fullveldinu,
málin vönd í rrærðarkliði
morna flest að grárri sinu,
heldur lands vois réltinn rækja,
rifka menning, áfram sækja.---------
Ymur rám við yztu nesin
úrig bylgjan, vindum knúin.
Undir taka eyjaflesin,
urðir, drangar, sundin snúin,
þegar stiaumur svalur syngur:
Söknum við þín, Breiðfirðingur.
Kyljan fram af Klofningsbrúnum
kastar sveipum út í bláinn,
vikur, ála ristir rúnum,
rennir skárum fram um sjáinn.
Dimt og þungan súgur syngur:
Söknum við þín, Fellsstrendingur.
KjTrr í húmi hcima’ í Vogi
— hjúfrar nóttin grund og bala —
bólginn trega’ í bárusogi
blærinn heyrist þetla hjala:
Pig hef’r dauðans fcldan fingur,
fiækni, sanni íslendingur.
Inst við Gilsfjörð, út um Strcndur,
austur fjöll að Ilafratindum,
döggvuð grös um d.lalendur
drúpa — hlýða nið í lindum:
Vinur menta, vors og blóma
valinn gistir — féll með sóma.
Sólin merlar Suðurdali.
Sumar skrýðir hlíð og grundir.
Pó er bert i þegna tali,
þrungnu klökva, flestar stundir:
Fulltrúinn er fallinn slyngi.
Fylt mun seint hans skarð á þingi.
Heiðum undir himinboga
höfði lútir, tign og fögur
drotning fjalla — ljóssins loga
lætur rita’ og færa’ i sögur:
Hneig í skaut mér halur djarfur,
heilt og sannur, trúr og þarfur.
Sá mér unni seint og snemma,
sótti rétt minn fast og lengi,
alla vitdi stigu stemma,
stefndi smán og nauð að mengi.
Nafnið hans skal lengi lifa.
Fg læt það gullnum stöfum skrifa.
Einar Porkelsson.
&
Guðmundur Ásbjarnarson
fríkirkjuprestur.
26. marts 1925 varð Guðmundnr Ásbjarnar-
son frikirkjuprestur á Eskifirði úti á Eskifjarð-
arheiði. Var hann á leið upp i hjerað, til þess
að flytja þar messu fyrir ftíkirkjumenn á Völl-
unum, og var einn á ferð. Daginn eftir fanst lík
hans á heiðinni. Guðmundur hafði lengi þjónað
frikirkjusöfnuði Reyðfirðinga. Hann var 59 ára
gamall, fæddur 12. febrúar 1866 — Hjer er tekin
upp minningargrein, sem Eskifjarðarblaðið »Röð-
ull« flutti um hann á síðastliðnu vori:
»Margir útlendir ferðamenn, sem á næstliðnum
árstugum hafa komið til Eskifjarðar, hafa ált
þar minnisstæða stund, þó viðdvölin hafi oft
verið næsta slutt. Liggur ætíð til þess svipuð
ástæða og snýst mjög um einn mann: Guð-
mund heitinn Ásbjarnarson. Sú saga er á þessa
leið:
l’egar millilandaskipið er lagst við bryggju,
gcngur erlendur farþegi á land og hygst að
skj-gnast um í þorpinu. Hann mætir allmörgu
fólki, en gefur því engan gaum, en álengdar sjer
hann koma mann hávaxinn og karlmannlegan
og sópar meir að honurn en öllum öðrum veg-
farendum. Svo nijög beinist athygli útlendings-
ins Tað þessum eina manni, að hann slaldrar
ósjálfrátt við, til þess að fá af honum sem
glegsta mynd Fyr en varir er hann kominn í
fjörugar samræður við stóra íslendinginn. Eflir
á hefði liann getað fáu til þess svarað, hvernig
það atvikaðist, að svo náið lal tókst með þeim,
en meðan á því stóð, fansl honum það jafn
eðlilegt og hefðu þeir verið aldavinir.
En hvað gat svo leilt saman þessa alókunnugu
menn? — Hið gáfulega andlit og hin aðsóps-
mikla framkoma dró strax athygli útlendingsins