Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 38

86
ÓÐI NN
vinna með því upp, það er oss fanst áfátt í fylgdinni.
Hann tók því öllu með jafnaðargeði; var víst gæða-
karl í raun og veru. Hann spurði, hvað kjötrjettur
sá hjeti, er vjer borðuðum, og sögðum vjer hann heita
»bomsaraboms«, og var hann hreykinn af þessu
merkilega orði og notaði það óspart við borðið til
mikillar skemtunar fyrir oss, gárungana. —
Að morgni þess 1. októbers lögðum vjer af stað frá
Fornahvammi. Var enn hið versta hrakveður. Hugs-
uðum vjer þá til skólasetningarinnar, sern þann dag
færi fram í Reykjavík, en vjer holdvotir í óveðri upp
í Norðurárdal. Vjer komum að Hvammi. Þar bjó
sjera ]ón Magnússon og tók hann og frú hans móti
oss opnum örmum. Vjer drukkum þar ilmandi kaffi
með ágætum kökum. Síðan lánaði prestur oss tvo
röska pilta til þess að fylgja oss yfir Norðurá, sem
var í afarmiklum vexti. Þeir voru vel kunnugir og
völdu oss gotf vað. Þó vantaði ekki mikið á að sund
væri. Jeg bað einn af samferðamönnum mínum, sem
var ramur að afli og jeg treysti betur en sjálfum
mjer, að ríða við hliðina á Birni Blöndal, því að
hann var talsvert utan við sig enn þá, og reið jeg
rjett í kjölfar þeirra. En er út í miðja á var komið
og straumurinn kolmórauður svall upp á lend á hest-
inum, sá jeg þann, er átti að ríða með Birni, taka
annari hendi í reiða og hinni í fax hesti sínum og
tók þá klár hans að vaða örara, er taumhaldið slak-
aðist, og var þá Björn eftir. Það kom þá geigur að
honum og ætlaði hann að snúa við rangsfreymis.
]eg varð svo hræddur um Björn, að jeg gleymdi
hvar jeg var og sló í Skjona minn og stýrði honutn
niður fyrir hest Björns. Jeg sagði hægt og einbeitt
við hann: »Ef þú snýr ekki hestinum upp í straum-
inn og heldur áfram, læt jeg svipuna ríða um haus-
inn á þjer«. Jeg held að þetta hafi verið einustu vondu
orðin, sem milli okkar fóru nokkru sinni. Hann svar-
aði stilf: »Skárri er það nú vondskan«, en gerði eins
og jeg sagði fyrir. Jeg reið svo við hliðina á honum
til lands. En jeg var svo reiður, er upp á bakkann
kom, að jeg reið beint að þeim, er hafði brugðist
mjer, og sló hann vænt högg með svipunni. Við stukk-
um af baki og hefðum ráðið hvor á annan, ef aðrir
hefðu ekki hlaupið á milli. Það var nú víst gott fyrir
mig, því hann var mjer miklu sterkari og hefði haft
í öllurn höndum við mig. Við vorum látnir lofa því
hátíðlega að eigast ekki ilt við á ferðinni. Það entum
við, en lengi var fátt í vinfengi okkar þaðan af; þó
býst jeg við að fáleikinn hafi aðallega verið á mína
hlið. -
Nú hjeldum vjer ferðinni áfram yfir Grjófháls, og
komum klukkan 6 að Norðtungu. Sama var óveðrið
og var áin þar ekki fær, svo að vjer settumst þar
að. Þar var þá bóndi gamall og blindur, Jón að nafni,
og var þar mikið og rausnarleot heimili. Rjett á eftir
oss komu þangað 4 piltar að norðan og slógust í
förina. Vorum vjer þá orðnir 16. Vjer fengum um
kvöldið kjötsúpu ljúffenga mjög með nýju kjöti. Mat-
arlystin var feikileg og ríkulega fram borið. Að mál-
tíð lokinni umdi allur bærinn af söng og skemtun.
Jón bóndi var skemtinn og fróður og vel kátur.
Mjer finst alt af, er jeg hugsa til hans, að jeg sjái ein-
hvern tignarljóma hvíla yfir öldungnum blinda, svo
mikið fanst mjer til um hann. Vjer fengum allir góð
og vel upp búin rúm og vorum tveir og þrír í rúmi;
en hvað gerði það? Það var aðdáanlegt að geta tek-
ið á móti 16 gestum á einu sveitaheimili og farið
með þá eins og gert var við oss.
Næsta dag, sunnudaginn annan október, hjeltst enn
sama veðrið, en slotaði þó nokkuð er á daginn leið,
en áin var ófær. Vjer sátum þar um kyrt í miklu
yfirlæti til kl. 3 síðdegis. Húslestur var lesinn. Alt
heimilisfólkið og gestirnir voru þar saman. Guðmund-
ur Guðmundsson las lesturinn. Jeg man að fólkið
talaði um, hve háfíðlegt hefði verið og mikill söngur.
Því margir í förinni voru afbragðs raddmenn.
Með því að heldur virtist draga úr ánni, var lagt
af sfað kl. 3 og voru tveir menn fengnir oss til fylgd-
ar; var farið yfir ána aillangt fyrir ofan vað, á krók-
óttum brotum og vandrötuðum. Var svo haldið áfram
og hugðumst vjer að ná yfir Hvítá á Langholtsferju.
A leiðinni komum vjer við á Lundum og drukkum
þar kaffi. Blöndalsbræður voru náskyldir fyrirfólkinu
þar. I rökkurbyrjun komum vjer niður að Hvítá, gegnt
Langholti. Þar hrópuðum vjer á ferju og öskruðum
af öllu megni í heilan klukkutíma. Heyrðust þau óhljóð
um hálfan Borgarfjörð, nema að Langholti. Það kom
engin ferja. Svo skall myrkrið á og var aftur tekið
að rigna. Allir vorum vjer ókunnugir á þeim slóðum.
Svo var tekið til ráðs að halda niður með ánni, ef
ske kynni að vjer rækjumst á bæ. Það varð og.
Neðranes hjet bærinn, er vjer hittum fyrir oss í
myrkrinu. Þar voru víst fremur lítil húsakynni þá. Lítil
stofa var þar frammi í bænum, með einu allstóru rúmi
og bekkjum í kring. Þar ljetum vjer fyrir berast; hátt-
uðu 4 niður í rúmið, en vjer hinir sátum á bekkjun-
um. Inn af stofunni var eldhús með eldavjel. Þar var
óspart kynt alla nóttina og við og við hitað kaffi
handa oss. Reynt var líka til að þurka vetlinga og
sokka eftir megni. Fólkið var oss svo dæmalaust gott
og sparaði ekkert, er það gat gert oss til þæginda.