Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 46

94
ÓÐINN
hæstu gleði hlaut jeg samt í latínuprófinu. ]eg man
það eins og það hefði skeð í gær. Prófað var árdegis.
Sá, sem kom upp næstur á undan mjer, kom upp í
Eneasarkviðu Virgils. I miðjum klíðum steinleið yfir
hann og var hann borinn upp í Langaloft, en jeg
gekk upp að katedrunni, þar sem hann hafði staðið,
ör af geðshræringu, er þetta atvik hafði komið af
stað hjá mjer, og einnig af prófhrollinum. ]eg hafði
allan veturinn fengið afbragðs gott í latínu og stund-
um var mjer strítt á því, að Steingrímur gæfi mjer
alt af »præ«, hvernig sem jeg stæði mig. Nú voru
strangir dómarar, það voru rektor sjálfur og Halldór
Guðmundsson fyrverandi kennari, og þóttu þeir gefa
lágt. — Jeg kom upp í 5. bókinni í Disp. Tusculanis.
Jeg las rösklega og lagði út viðstöðulaust, svaraði
fljótt og greiðlega öllum spurningum og fann með
sjálfum mjer að jeg hafði staðið mig vel og bjóst við
að fá 5 eða 5^3 fyrir. — Svo var jeg staddur uppi á
efra gangi í »korterinu«. Rektor kom upp til morgun-
verðar og sá mig. Hann vjek sjer að mjer og sagði:
»Þú stóðst þig prýðisvel; þú færð ekki minna en 42/3«.
Mjer fanst fátt um en svaraði engu til. Þegar rektor
kom aftur frá borðun, var jeg enn á ganginum rjett
við stigann. Hann víkur sjer aftur að mjer og segir:
»Það getur vel verið að þú fáir 52/3«, og svo gekk
hann hratt niður, en í efstu tröppunni leit hann um
öxl og sagði: »Eða kannske 6«, og flýtti sjer svo
niður. Mjer lá við að skella upp úr, mjer fanst þetta
svo skringilegt. Seinna datt mjer í hug, að rektor
hefði haldið að verið gæti, að yfir mig mundi líða, ef
jeg fengi svo mikinn fagnaðar boðskap að óvörum
og hafi svo viljað undirbúa mig. Jeg fekk svo 6 og
var ákaflega hróðugur yfir, enda var sú einkun frem-
ur sjaldgæf í latínu á þeim dögum.
Eftir prófið var nú tekið að búast til norðurferðar.
Jeg hafði þegar fengið Skjóna minn úr fóðri ofan úr
Kjós. Það var ráð fyrir gert að samferðahópurinn
legði af stað kl. 5 síðdegis og var gert ráð fyrir að
gista á Möðruvöllum f Kjós. Blöndalsbræður voru í
förinni og ýmsir fleiri og tvær eða þrjár bændadætur
að norðan, er verið höfðu um veturinn í Reykjavík
við lærdóm. Jeg og Eiríkur Sverrisen vorum sam-
mæltir að leggja af stað um miðnætti og ná samferða-
fólkinu um fótaferðartíma á Möðruvöllum. Þetta varð
svo þannig. Jeg var allan daginn á þönum að kveðja
kunningjana og kom í mörg hús og drakk mikið af
kaffi. Svo um nóttina kl. 12V2 lögðum við Eirikur af
stað frá Briemshúsinn í Lækjargötu. Svo riðum við
fremur hægt um nóttina upp í Kjós yfir Svínaskarð.
Það var mjög björt og skemtileg nótt og vorum við
hugfangnir af fegurðinni og höfðum margt að tala
saman um. Við komum snemma að Möðruvöllum og
var það rjett fyrir ristíma. Við hvíldum svo hestana
og lágum í grasinu utan vallargarðs þar til fólk kom
á fætur. Svo var efinn árbítur og lagt af stað. Veður
var heitt og fólkið skemtilegt. Vjer komum hvergi,
en áðum all-lengi í kjarrlendi einu í Skorradal og
ljettum ekki fyr en vjer komum að Hvítá.
Blöndalsbræður og jeg fórum ofan að Stafholtsey
og gistum hjá Páli Ðlöndal lækni, föðurbróður Blön-
dalsbræðra. Þangað komum við kl. 12 um nóttina og
varð jeg feginn hvíldinni eftir 24ra tíma ferð. Um
morguninn fengum við ágæta máltíð og var læknirinn
hinn alúðlegasti, ekki að eins við bróðursyni sína
heldur og við mig. Það var komið fram undir hádegi,
er við lögðum af stað þaðan og hjeldum svo áfram
í besta veðri upp að Fornahvammi í Norðurárdal, og
gistum þar.
Ekkert bar svo framar sögulegt við á leiðinni, þar
til við komum að Kornsá; var okkur tekið þar með
hinni mestu biíðu og dvaldi jeg þar hálfan mánuð í
miklu yfirlæti. Mig minnir að alt af væri sólskin og
blíða. En þó getur verið að þetta sje rangminni, sem
kemur þá til af því, að sólskinið inni fyrir hafi verið
svo mikið að ský og skúrir hafi með öllu gleymst. Það
var mjer eins og töfraheimur og þó fanst mjer að
jeg eiga þar heima. Sýslumannshjónin voru mjer eins
og foreldrar og börnin eins og systkini og jafnvel
glettur og smákritur, sem gat komið fyrir milli mín
og sumra systkinanna í bili, gerði heimilistilfinninguna
enn ríkari, svo að mjer finst enn, eftir nær því 4 ára-
tugi, að þau systkin vera mín systkin, hvar sem jeg
hitti þau, og börn þeirra sem systkinabörn.
Þetta sumar kyntist jeg á Kornsá Þuríði Sigfúsdótt-
ur, systurdóttur sýslumanns. Hún hafði orðið að ganga
í gegn um margar þrautir vegna veikinda, legið rúm-
föst nokkur ár, en var nú komin til heilsu aftur.
Hún var ágætis stúlka, þroskuð vel og vel að sjer og
átti göfuga sál. Hún hafði og mjög mikið yndi af
allri söng- og hljóm-list. Mjer fanst hún vera samgróin
sólskinsblænum, sem mjer fanst hvíla yfir verunni á
Kornsá. Jeg leit á hana alt af sem góða vinkonu.
Tíminn leið fljótt og varð jeg nauðugur viljugur að
fara leiðar minnar, því hlutverk beið mín norður í
Skagafirði. Jeg lagði svo af stað norður og kom að
Glæsibæ til Árna frænda míns læknis. Tók hann við
mjer sem yngra bróður og var ákveðið að jeg skyldi
vera þar mest um sumarið. Frh.
Prentsmiöjan Gutenberg.