Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 39

ÓÐINN
87
Var víst ekki næðissamt þar þá nótt. Annað slagið
var verið að syngja og á milli dottuðu menn fram á
borðið. ]eg fór eitt sinn inn í eldhús og settist á
bekk við stóna. Þar var svo hlýtt og notalegt og
sofnaði jeg þar og svaf um hríð. Lengi á eftir sfríddu
fjelagar mínir mjer á þessari eldhúsveru.
Kl. 6 eða 7 var svo lagt af stað um morguninn.
Veðrið var þá kyrt og regnlaust, en loftið þrungið af
skýjum. Nú fengum vjer greiðlega ferju og gekk
ferðin yfir ána vel; en mikið var það sund er hest-
arnir fengu. Var nú og riðið greitt og fagnað þur-
viðrinu; en upp úr dagmálum fór að hvessa og gerði
afspyrnurok og seinna hrakviðri. Vjer komum að
Grund í Skorradal um miðjan dag. Þar snæddum
vjer og fengum mjög góða máltíð og hinar bestu við-
tökur, eins og við mátti búast á slíku sæmdarheimili.
Óveðrið óx og var talið ófært bæði að ríða Anda-
kýlsá og komast yfir á ferju. Var þá um tvent að
velja, að setjast þar að og bíða byrjar, eða ríða fram
með öllu Skorradalsvafni að norðanverðu og fara yfir
Botnsheiði. Sá kosturinn var upp tekinn í trausti til
þess, að fá mætti fylgd yfir heiðina frá Vaínshorni.
Fram með vatninu er löng leið og var riðið niður
við fjöruborðið, en vindur stóð af vatninu og skóf í
hrynum vatnið upp yfir oss í viðbót við hrakviðrið.
Vjer riðum þegjandi lengst af, hver á eftir öðrum, og
var slagviðrið og vatnsausturinn svo mikill, að þeir
sem aftarlega riðu sáu varla þá fremstu. Ekki var unt
að ríða nema fót fyrir fót. Tók ferðin að Vatnshorni
oss eitthvað um 3 tíma. Þegar að Vatnshorni kom, var
þar ekki karla heima nema einn rnaður og gátum vjer
ekki fengið fylgd; þó gekk sá er heinia var með oss
upp á brúnina og sagði oss til vegar. Er upp á heið-
ina var komið, var tekið að skyggja en storminum
farið að slota. Vegir voru þar aðeins óglöggar og
slitróttar götur. Týndum vjer þeim brátt, og leiðar-
merkjum líka, þeim sem oss hafði verið skýrt frá,
því þegar lygndi, skall á þoka og fól fyrir oss alla
útsýn. Fyr en varði vorum vjer því komnir afleiðis
út í forarflóa, þar sem vjer einatt þurftum að draga
upp hestana úr keldunum. Síðan fórum vjer yfir holt
og móa og melabreiður og vissum hvorki stefnu nje
stíg. Loks komum vjer fram á brún eina og var þar
sótmyrkur fyrir neðan. Þar stigum vjer af baki og
hjeldum ráðstefnu. Síðan rjeðust tveir efldir menn til
niðurgöngu að kanna hvað við tæki. Það voru þeir
Steingrímur frá Gautlöndum og Guðmundur Guð-
mundsson. Loks heyrðum vjer til þeirra djúpt niðri
og kölluðu þeir, að unt mundi vera að fara þar niður,
væri það grasbrekka allbrött. Vjer teymdum svo hest-
ana þar niður snarbratfa brekku, en fyrir neðan tóku
við sandar. Brátt komum vjer að á einni, eigi breiðri,
en hún valt þar fram með beljandi sfraumfalli. Vjer
riðum svo niður með ánni og höfðum hana á vinstri
hönd; það var fremur greiðfær vegur. Ain óx eptir
því sem neðar dró. Alt í einu vissum vjer ekki fyrri
til, en vjer vorum komnir á stall nokkurn og fjell
áin þar niður í gljúfri allmiklu. Þar urðum vjer að
nema staðar og kanna leiðina. Þar fundum vjer skeið
eina mjóa niður, rjett svo að hestur mátti fóta sig á
henni. Þar selfluttum vjer hestana niður. Niður kom-
umst vjer heilu og höldnu og hjeldum áfram niður
með ánni og voru þar sandar og gróðurleysi. Fyrir
handan ána sáum vjer í myrkrinu gnæfa upp snar-
bratta hlíð, en vor megin var fjallshlíð, ekki mjög brött
að því sem virtist.
Er vjer höfðum riðið þannig um stund, komum
vjer að áarsprænu eða læk, sem kom ofan úr fjalls-
hlíðinni vor megin og rann niður í aðalána. En
sprænan var nú svo bólgin af ilsku og beljaði
fram með gný og grjótkasti, að eigi virtist gerlegt
að leggja út í hana í dimmunni. Nú var ekki um
annað að gera, en að nema þar staðar, binda saman
hestana, því ekki var þar gras, og láta svo fyrir ber-
ast á melnum. Rennblautir vorum vjer inn að skinni
og ekkert til að hressa sig á. Tveir fullorðnir lágu
hvor sínu megin við Halldór litla og var hlaðið yfir
þá hnökkum og reiðingum. Halldór bar sig hið besta
og ljet engan biibug á sjer finna. ÞrátLfyrir sliddu-
hríð og alt, sofnuðum vjer þar á berum melnum, og
vöfðum um oss blautum kápunum. Hve lengi vjer
sváfum þar man jeg ekki, en hitt man jeg, að vjer
vöknuðum í birtingunni skjálfandi af kulda. Var þá
úrkomulaust en komið ofurlítið frost. Vjer börðum
oss eins og vjer gátum til að fá úr oss skjálítan og
fórum svo að leggja á hestana. Allir báru sig karl-
mannlega, enda þótt sumir væru svo lopnir, að þeir
gátu ekki girt á hesfum sínum. Aarsprænan, sem hafði
stöðvað oss, var nú orðin talsvert minni og var hún
örmjó. Vjer fundum vað rjett fyrir framan bunu eina,
en rjett fyrir neðan var strengur. Svo straumhart var,
að yfir skall. Minsta hestinn hrakti niður að sfrengn-
um. Það var hestur Agústs Blöndal. Var urn stund
tvísýnt, hvernig fara mundi. Hlupu þá sumir niður á
klöppina til þess að vera viðbúnir að ná í Gústa, ef
hann bærist þar að. En til þess þurfti þó ekki að
taka, því Agúst var mjög röskur drengur og kunni
lag á hestum, og komst hann klakklaust úr ánni. Nú
hjeldum við áfram eins og áður niður með aðalánni.
Kl. var um 5, er vjer lögðum af stað. Eftir skamrna