Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 40

88
Ó Ð I N N
reið vorum vjer alt í einu komnir niður að sjó. Þá
gáfum vjer fyrst áttað oss. Vjer vorum komnir niður
að Hvalfirði, rjett fyrir utan Þyril. Það hafði þá verið
Þyrillinn fjallið bratta hinum megin við ána. Kl. 7
komum vjer heim að bænum Þyrli um fótaferðartíma.
Þar bjó bóndi sá er Þorkell hjet, tók hann vel á móti
oss og ljet oss heimila bæði hvíld og mat. Var nú
háttað ofan í volg rúm heimamanna, þeir sem þar
komust. Frammi í bænum var stofa og lítið herbergi
fyrir framan, og sitt rúmið í hvoru. I innri stofunni
sváfum vjer fjórir, og áður vjer færum upp í rúm
undum við 2 og 2 nærföt okkar; var stofugólfið lík-
ast tjörn. Vjer sváfum nú sætt og vært til kl. 2 síðdegis,
risum þá úr rekkjum og fengum heita máltíð góða.
Meðan vjer sváfum hafði hlaðió niður töluverðum snjó.
Nú var farið að svipast að hestum. Þá vantaði 3
hesta; það voru hestar Dlöndalsbræðra og Guð-
mundar Guðmundssonar. Þorkell bóndi rjeðist til
fylgdar yfir að Reynivöllum, til þess að finna fyrir oss
einstig það er liggur niður braitan Reynivallahálsinn.
Lögðu svo 12 af stað með Þorkel í fararbroddi, en
vjer 4 urðum eftir, þeir þrír, er hestana vantaði, og
jeg, því jeg vildi ekki skilja við þá bræður, Björn og
Agúst. Skömmu seinna fundust hestarnir og vjer lögð-
um af stað. Það var hásjáva, svo vjer urðum að fara
alveg fyrir fjarðarbotninn og riðum vjer eins greitt
og vjer gátum til þess að ná hinum. Það var orðið
skuggsýnt, er vjer komum að Botnsá. Hún var blá og
virtist ekki mikil. Var asi á oss, svo að vjer riðum í
ána þar sem vjer komum að, en þar var hylur og
hreptum vjer þar hrokbullandi sund. En nokkrum
föðmum neðar var vaðið og þar var áin ekki öllu
meira en í kvið. Vjer náðum fjelögum vorum rjett
fyrir ofan Fossá. Þegar upp á hálsinn var komið, tók
að hvessa og gerði skafhríð. Bar svo mikinn snjó í
veginn að Þorkell gat ekki fundið stíginn ofan að
Reynivöllum. Þegar vjer komum fram á brúnina, sá-
um vjer ljósin í gluggunum á Reynivöllum, er sýnd-
ust beint fyrir neðan. En tvo iíma tók það, að kom-
ast ofan hálsinn. Það var langversta raunin á allri
ferðinni. Loks komust vjer að prestssetrinu og þar
enduðu allar þrautir. Presturinn, hinn nafnkendi fræði-
maður, sjera Þorkell Bjarnason og hans ágæta frú
tóku á móti oss með miklum höfðingskap og gestrisni.
Voru vosklæði dregin af oss og komið með þur föt
af heimamönnum; síðan var matur á borð borinn og
snætt með mikilli gleði. Allir fengum vjer ágætis rúm.
Um nóttina var þurkuð af oss hver spjör. Það voru
viðbrigði eftir að hafa verið votir inn að skinni í
samfleytta viku.
Næsta dag, 5. október, fengum vjer besta veður,
fyrsta sinn á allri ferðinni. Svo ljettir og kátir í lund
höfðum vjer aldrei verið, og þó hafði gleði og kátína
aldrei brugðist í öllum hrakningunum. Við vörðuna á
Svínaskarði fanst flaska full af svensku bankó og
gekk hún á milli þeirra, sem ekki voru bindindismenn.
Það var fyrsti áfengisdropinn, er menn höfðu smakk-
að á allri leiðinni frá Þóroddstöðum. Að aflíðanda
degi komum vjer svo til Reykjavíkur og var oss tekið
eins og menn þættust hafa oss úr helju heimt, og
var þetta ferðalag lengi síðan allfrægt. Mörgum árum
seinna, er jeg var á ferð í Borgarfirði og þessi ferð
barst á góma, var oftast viðkvæðið: »]æja, svo þú ert
einn af þeim sextán«. —
Nú lýkur svo þessari ferðasögu. Jeg hef haft hana
svo ítarlega, bæði af því að þessi ferð er mjer svo
minnisstæð og af því að lýsingin á henni getur, að
jeg hygg, gefið mynd af haustferðalagi pilta á þeim
árum, þótt þessi ferð væri að vísu óvenjulega við-
burðarík. En þessar ferðir í stærri og minni flokkum
norður og norðan voru meðal annars það, sem í þá
daga knýtti skólabræður svo föstum fjelagsböndum og
heyrðu til skólalífinu í þá daga. Þær voru líka þrosk-
andi bæði líkamlega og andlega. Margir telja líka
ferðaminningar skólaáranna meðal bestu minninga
æsku sinnar. —
Þegar jeg var nú setstur aftur við lærdóm, þá lagð-
ist mjer það til, að mjer var boðið að lesa með pilti
einum, Kolbeini Þorleifssyni frá Háeyri. Hann bjó
hjá fósturföður sínum og fjárráðamanni, Guðmundi
Thorgrímsen, er lengi hafði veitt forstöðu Lefoliversl-
uninni á Eyrarbakka. Nú var hann alfluttur til Reykja-
víkur og bjó í stóru, tvílyftu húsi við Grjótagötu. —
Jeg átti að Iesa með Kolbeini eftir að komið var úr
skóla á daginn til undirbúnings næsta dags. Dr. Björn
M. Olsen hafði mælt fram með mjer til þessa hlut-
verks. En jeg var samt sem áður heimasveinn og svaf
í skólanum og varð að mæta til háttunar kl. IOV2 á
kvöldin. Jeg átti og að borða morgunverð hjá Thor-
grímsen. Jeg þáði þetta tilboð með þökkum. Kolbeinn
var besti drengur, skemtilegur og vinsæll, en lítill
námsmaður, mest af því að hann var latur við lær-
dóm, og svo var hann eftir því sem þá gerðist flug-
ríkur, hafði erft stórfje og hjelt því að sjer væru allir
vegir færir. Hann var ákaflega góður í sjer og mátti
ekkert aumt sjá; hann var líka ör á fje og gerðist
seinna hneigður til drykkjar. Það voru líka margir,
sem sóttust eftir að vera með honum vegna örlætis
hans og góðgerða. Hann var gefinn fyrir nautnir og
veitti vinum sínum óspart. Jeg reyndi að halda aftur