Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 37

Ó ÐIN N
85
Didrik og Anna
Grönvold.
í norska tímaritinu »St. 01av«
hefur komið út síðastl. sumar norsk
þýðing á kvæði Stefáns skálds frá
Hvítadal »Heilög kirkja«. t’ýðingin
er vel gerð og eftir islenska konu,
sem lengi hefur dvalið í Noregi og
er gift þar. Þessi kona er frú Anna
Grönvold, dótlir sjera Magnúsar sál.
Thorlacius, systir sjera Hallgríms i
Glaumbæ.
Þegar hún var ung, dvaldi hún í
Kaupm.höfn við nám, lærði þar m. Ani
a. söng og hafði sungið forkunnar
vel. Skagfirskar vinkonur hennar frá yngri ár-
um, frú Elín Jónsson Briem og frk. Guðlaug
Arason, minnast hennar bæði með vinsemd og
aðdáun. Voru þær henní samtíða í Khöfn, og
frú Elín hefur einnig dvalið hjá þeim Grön-
voldshjónunum í Noregi. 1 Khöfn kyntist frú
Grönvold fyrst manni sínuni. Hafði hann þá
fengið utanfararstyrk til þess að kynnast skóla-
og kenslu-málum og dvaldi um tíma í Khöfn.
Varð hann merkismaður og mikils metinn, og
hefur frá 1901 verið kennari við lýðháskólann
Qrönvold. Didrik Grönvold.
(Den höjere offentlige Almenskole) á Hamri i
Noregi, frá 1911 yfirkennari þar. Eftir hann
liggja ýmisleg ritverk, kenslubækur, leikrit tvö,
smásögur margar og fjöldi greina í blöðum og
tímaritum, þ. á. m. hljómlistadómar. Hann ljet
af embætli siðasll. sumar og var hans þá mjög
loflega minst í norskum blöðum. tJað segir frú
Elín Jónsson, að meðan hún dvaldi hjá vinkonu
sinni i Noregi, fyrir mörgum árurn, hafi frú
Anna Grönvold sungið þar á opinberri samkomu
og hlotið mikið hrós fyrir.
svo þaðan og komum að Grænumýrartungu, því í
ráði var að fá þar fylgd yfir heiðina. Fengum vjer
þar mann til fylgdar og hjetum að borga honum
krónu á mann fyrir fylgd alla leið yfir heiðina; voru
það 12 krónur og þótti allmikið fje í þá daga. Fylgd-
armaður reið efldum og óþvældum hesti. Þegar kom
að Miklagili, fór hann yfir á vaðinu og komst nauðu-
lega yfir. Vjer sáum að það yrði ofraun flestum vorra
hesta, eins slæptir og þeir voru, að fara þar yfir.
Hrópuðum vjer á fylgdarmann og hjetum á hann að
vísa oss á brotið, en hann hrópaði á móti, að vjer
skyldum koma yfir á vaðinu. Lauk því svo að vjer
brutumst mesta tröllaveg upp með ánni, þar til er
vjer fundum brot og fórum þar yfir, þótt ekki væri
það árennilegt. Alt komst þó klakklaust af, enda höfð-
um vjer duglega og gætna fyrirreiðarmenn. Vil jeg
þar sjerstaklega nefna Guðmund Guðmundsson, síðar
prest í Gufudal. Var hann vor elstur og sjálfkjörinn
foringi fyrir dugnaðar sakir. Fleiri voru þar og vaskir
menn og bárum vjer yngri og linari mikið traust til
þeirra. Er vjer komum yfir, hittum vjer fylgdarmann
vorn og fjekk hann hnútur nokkrar. Síðan var nú
haldið ferðinni áfram í stöðugu óveðri og verstu færð.
Gerðist þá og margt sögulegt í viðureign við gil og
skorninga og aðrar torfærur. Hleyptum vjer ofan í
hestununr er á undan voru reknir. A miðri heiði þótti
mönnum slík löðurmenska komin í ljós hjá fylgdar-
manni, að Guðmundur skipaði honum að ríða aftast,
að öðrum kosti mundum vjer ekki greiða honum
fylgdarkaupið. Síðan gekk alt greiðar. Vjer náðum í
myrkri að Fornahvammi allir rennblautir inn að skinni,
því engar hlífar hjeldu. A Fornahvammi fengum vjer
hinar bestu viðtökur og mikið og gott að borða. Voru
borin inn stór trog af ágætis kjötkássu og voru þau
hroðin hvert af öðru. Fylgdarmaður mataðist með oss.
Hann var drjúgmonfinn og ekki vitur að sama skapi.
Gerðum vjer oss dælt við hann og höfðum hann að
skopi miklu. Var það ærin skemtun, og þótfumst vjer