Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 26

ÓÐINN
Á árin líður óðum,
vor æska er farin hjá.
Vjer þökkum guði góðum,
er gaf oss æsku þá.
Þótt margs vjer sakna megum,
sem mest oss gleði var,
hið besta enn vjer eigum,
það eru foreldrar.
Þótt barns-nafn vjer ei berum
og bernskan nú sje fjær,
vjer enn þá börn þó erum,
já, ykkar börnin kær.
Þið oss fyr bafið annast
sem auðið framast var.
Við kærleik þann skal kannast,
þið kæru foreldrar.
Þótt viða ból vjer byggjum,
bvert barn á sínum stað,
á eitt þó öll vjer hyggjum,
æ einhuga um það:
að margur ykkur metur,
það mönnum kunnugt er,
en enginn ykkur getur
þó elskað líkt og vjer.
Með hlýjum hug og klökkum
til heilla óskum vjer,
og ykkur alt gott þökkum,
sem oss þið veittuð hjer.
Vor æðsta ósk er þessi,
það æ vjer höfum þráð:
Guð ykkur ætíð blessi
með allri sinni náð.
Vjer heilsum og frá hinum
með beillaóskum, frá
þeim ykkar virkta-vinum,
sem víða finna má.
Þeir allir óska’ og biðja
að aftni’ hins þarfa dags,
að blessist ykkar iðja
til æfi-sólarlags.
Já, ykkar elli greiði
hinn æðsti faðirinn,
og ykkur loks hann leiði
í Ijóssins bústað sinn.
Guð láti’ oss fá að finnast
í friði’ og gleði þar,
og alls góðs ætíð minnast
í Eden sælunnar. V. Br.
Ávarp til sömu hjóna frá fyrverandi sóknar-
presti:
Það var um haustið fyrir fimtíu árum
að fyrstu hjón jeg ykkur saman gaf.
Margt hefur síðan byltst á tímans bárum
og borist margur út á dauðans haf.
Þið hafið sveitst hjer saman vel og lengi,
i sorg og gleði harist heiminn við.
Guð veiti siðast ykkur auðnugengi
og ykkur hlessi, lýsi’ og gefi frið.
V. Br.
st
Ólafur Hvanndal.
ólafur Jónsson Hvanndal hefur fyrstur íslenskra
manna lært prentmyndagerð (kemigrafi) og hef- *
ur nú stundað hana hjer frá 1919 og gert flest-
ar myndir, sem notaðar hafa verið hjer síðan í
bækur og blöð. IJann lærði fyrst hjá Hjálmari
Oarlsen í Kaupmannahöfn árin 1908—’9, en var
síðan í Þýskalandi, 1909—’l 1, fyrst í efnafræðis-
deild og teiknideild við gagnfræðaskóla í Berlín
og síðan við prentmyndagerð hjá Brockhaus í
Leipzig, og lærði þar lil fullnustu. Vorið 1911
kom hann heim hingað aftur og var þá ætlun
hans að koma hjer upp prentmyndagerð þegar
í stað, en hann skorti fje til þess og allflestir
litu svo á, að fyrirtækið væri ekki tímabært, og
vildu því ekki styðja að því, að til þess væri
stofnað. Hafði Ólafur lagt mikið í sölurnar til
þess að læra verkið og átt í megnum vandræð-
um á námsárunum ytra, en þó komist yfir alla
þá erfiðleika með dugnaði og sparsemi. Fyrst
og fremst var erfitt að fá að læra verkið á þann
hátt, sem fyrir ólafi vakti, þ. e. að fá þekk-
ingu á öllum greinum þess, til þess að geta síðar
orðið einfær um forstöðu þess hjer heima, því *
verkið er margbrotið og venjan sú, að hver
starfsmaður um sig lærir aðeins vissan hluta
þess. Upphaflega lagði Ólafur út í námið svo að
segja fjelaus. Eini maðurinn, sem rjetti honum
hjálparhönd, var Halldór heitinn Jónsson hanka-