Dagblaðið - 07.07.1976, Blaðsíða 15

DAGBLAÐIÐ — MIÐVIKUDAGUR 7. JUU 1976
15
Ástarævintýri Johns F.
Kennedys og hinnar
stórauðugu Judy Campell
Exner var leyndarmál sem
aðeins fáir vissu um. Það var
ekki fyrr en CIA- rannsóknar-
nefnd, sem var að kanna
Kennedymorðið, komst að
þessu að Judy fékkst til að
skýra frá kynnum sínum af for-
setanum fyrrverandi.
En það kom fleira fram við
þessa rannsókn. Judy var í
tygjum við mafíuforingja að
nafni Sam Giancana á sama
tima og hún hélt við Kennedy.
Virðist svo sem samband henn-
ar við mafíuforingjann hafi
orðið til að binda endi á
samband Judy og Kennedy. Það
hófst árið 1960, en í marz 1962
kom J. Edgar Hoover forstjóri
FBI með skýrslu til forsetans
um samband Judy við Giancana
og eftir það hitti Kennedy
stúlkuna ekki oftar.
Hér fer á eftir frásögn Judy
um stefnumót þeirra:
Hvernig í ósköpunum er
hægt að halda áfram ástarsam-
bandi við forseta Banda-
rikjanna? Þetta var spurning
sem ég spurði sjálfa mig sífellt
nóttina sem elskhugi minn,
John F. Kennedy, var kjörinn
forseti.
Ég gat alls ekki hugsað mér
að eiga stefnumót við hann í
Hvíta húsir.u. En það gat Jack
(John. F. gekk undir því
gælunafni). Við höfðum verið
sarnan frá því að fyrstu for-
kosningarnar fóru fram í New
Hampshire og Jick var ekki á
þeim buxur.um að sambandi
okkar þyrfti að ljúka við það
eitt að hann yrði forseti.
Hann gerði mér þetta ákaf-
lega vel ljóst þegar við hittumst
á laun í Chicago .3 mánuðum
eftir að hann hafði svarið
embættiseiðinn. Það var í
fyrsta skipti sem við
elskuðumst eftir að hann
varð forseti. Þar gafst okkur
ekki tími til að dvelja saman
nema í 20 mínútur og
notfærðum við okkur þær til
hins ýtrasta. Við höfðum ekki
sézt í nokkra mánuði og
auðfundið var að hann hafði
saknað mín.
Viku seinna átti ég
stefnumót við hann í Hvíta
húsinu. Ritarinn hans boðaði
mig til stefnumótsins. I
samtalir.u notaði hún starfstítil
Jacks, þegar hún nefndi hann.
Það var eins og eitthvað færi af
stað innan í mér þegar ég
heyrði orðið forseti. Það var
eins og rynni upp fyrir mér
hvað ég væri komin út á
hættulega braut. Að forseti
Bandaríkjanna væri elskhugi
minn. Ég var ennþá að hugsa
en verið kölluð aftur að flug-
stöðinni. Ég hef aldrei fengið
eins mikið af augnagotum á
ævinni eins og þegar ég kom
upp í vélina.
Hjá Jack gætti afbrýðisemi í
garð Teds bróður hans. Ég held
að það hafi stafað af því að
þegar ég hitti Jack i fyrsta
skipti var bróðir hans með
honum. Þetta kvöld reyndi Ted
ákaft að fá mig til að sænga
inoð sór.
Fyrstu kynnin
Ég hitti Jack í fyrsta skipti í
Las Vegas í febrúar 1960. Við
fyrstu sýn féll ég fyrir honum.
Mér var boðið að setjast við
borðið þar sem bræðurnir sátu
ásamt Frank Sinatra. Elskuleg-
heit Jack, sjarmi og skopskyn
töfraði mig algerlega fyrir utan
það hvað hann var myndar-
legur. Þá veitti ég því og
athygli hvað hann var góður
áheyrandi og átti eftir að
sannfærast um að ekki var
notalegra að tala um sjálfan sig
við nokkurn annan mann. Þetta
kvöld reyndi Ted ákaft að fá
mig til að fara með sér til
Denver, en þangað átti hann
að fljúga um miðnætti. Ég gat
alls ekki fallizt á það enda þó
mér litist í rauninni vel á hann.
Ted var 27 ára gamall, en
virkaði ákaflega barnalegur
samanborið við Jack. Ted
hringdi morguninn eftir og
hafði þá frestað ferð sinni og
fór þess enn á leit við mig að ég
kæmi með.en ég móðgaði hann
hálfpartinn með því að neita
því stöðugt.
Þennan sama morgun
hringdi Jack. Það leið hins
vegar heill mánuður þar til við
sáumst aftur. Allan þann tíma
sendi hann mér blóm og hafði
oft símasamband við mig. Hann
spuröi mig mikið um fjölskyldu
mína. Hann var sjálfur mjög
ánægður með það að vera úr
stórri fjölskyldu. Ég man
eftir því að einu sinni ræddum
við um Hubert Humphrey.
Hann var þá að keppa um
útnefningu sem forsetaefni
fyrir demókrataflokkinn á móti
Jack
„Aumingja Hubert,“ sagði ég
einu sinni. „Það eru svo fáir
Humphreyar og svo margir
Kennedyar. Hver sem er gæti
orðið forseti, sem ætti að
fjölskyldu eins stóra og viljuga
og þína. Hvernig getur eitt land
borið svona marga Kennedya.“
Þá hló Jack og sagði: „Gleymdu
ekki barnabörnunum. Bíddu
bara þangað til að þau fara að
vekja eftirtekt. Við munum
yfirtaka allt landið — ef til vill
allan heiminn".
Judy Exner eins og hún lítur út í dag og John F. skömmu áður en hann var myrtur.
ÁSTARLÍF
JOHNSF
KENNEDYS
um þetta þegar ég kom að Hvíta
húsinu. Það virtist eins og fólk
væri alls staðar hvar sem litið
var. Mín fyrsta hugsun var:
hvernig í ósköpunum eigum við
að geta verið ein? Eitthvað
hafði komið upp í millitíðinni
þannig að við gátum ekki verið
saman þetta kvöld. Jack bað
mig að hitta sig daginn eftir. Ég
varð óneitanlega fyrir miklum
vonbrigðum. Þegar ég kom svo
aftur næsta dag stakk hann upp
á því að við fengjum okkur
sundsprett. Það kom óneitan-
lega fát á mig og síðan aftók ég
það. Jack lét sér fátt um finnast
og s.vnti sjálfur. Þegar við
vorum setzt að hádegisverðar-
borði byrjaði hann strax að
pumpa mig um það fólk sem við
könnuðumst bæði við. Einkum
og sér í lagi hafði hann áhuga á
Frank Sinatra.
Jack var ekki fyrir það að
sýna ástarhót, kossa og
slíkt, nema því aðeins að
eitthvað meira stæði til.
Eftir að við höfðum elskazt
lágum við lengi og töluðum
saman. Ég hafði hins vegar
áhyggjur af því að ég þyrfti að
ná í flugvél. Hann bað mig að
hafa ekki áhyggjur af því.
Loksins komst ég út úr Hvíta
húsinu og sérstakur bíll, sem
einn af bílstjórum forsetans ók,
keyrði mig út á flugvöll. Ég
flýtti mér eins og ég gat til þess
að ná Chicagovélinni. Mér brá
heldur en ekki þegar ég áttaði
mig á því að vélin hafði verið
farin af stað eftir flugbrautinni

JFK og Frank SinsMra. „Jack vissi að við Frank vorum mjög nánir
kunningjar og hann re.vndi óspart að fá slúðurfrétlir upp úr mér,“
scgir Judy.
i» s ■
•Jud.v Exncr: Það var undarlcg
tilfinning að hvíla i örmum
manns scni ég þckkti scm Jack
cn aðrir scm forseta Banda-
rikjanna.

Edward (Tcd) og John F. Kcnncdy. Myndin cr tckin um 1960. „Ég
licld að Jack liafi vcrið mjög ána-gður nici’.aðhafa komizt yfir mig.
þ.ír scm Tcd lókst það ckki". scgir Judy.