Morgunblaðið - 01.03.2002, Blaðsíða 45

 Fleiri minningargreinar
um Ernu Helgu Matthíasdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MARS 2002 45
Stundin líður, tíminn tekur
toll af öllu hér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Mynd Ernu sækir á okkur syst-
urnar. Hún var allt í senn falleg, hlý
og einbeitt. Erna móðursystir okkar
var miklu meira en frænka, hún var
vinur og félagi. Samverustundirnar
með henni urðu oft afar skemmtileg-
ar því hún var mikill húmoristi. Erna
fór ekki varhluta af áföllum í lífinu en
hún kom alltaf auga á björtu hlið-
arnar. Giftist góðum manni, Ferdin-
and Söebech Guðmundssyni, og
eignuðust þau átta börn en tvö
misstu þau, en eftir lifa sex börn
þeirra og bera foreldrum sínum gott
vitni. Söebech átti einn son fyrir. Við
systurnar vorum barnfóstrur hjá
þeim hjónum nokkur sumur og eig-
um við góðar minningar frá þeim ár-
um.
Það var ætíð mikill samgangur
milli fjölskyldna okkar frá barns-
aldri. Þórdís móðir okkar og Erna
voru góðar systur og eigum við
margs að minnast frá ótal samveru-
stundum með henni og fjölskyldu
sem við þökkum af heilum hug. Við
minnumst mætrar konu sem við virt-
um og dáðum. Nú þegar hún er horf-
in á braut er mestur missirinn hjá
eiginmanni hennar, Söebech. Hon-
um og fjölskyldunni allri sendir fjöl-
skylda okkar hugheilar samúðar-
kveðjur og við biðjum Guð að styrkja
þau.
Áslaug og Steinunn
Bjarnadætur.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Hjartans besta vinkona mín er
farin. Búin að fá lausn úr viðjum
sjúkdóms sem hún hefur barist við
undanfarin ár, með hvíldum þó. Þeg-
ar ljóst var að hverju dró, tók hún
öllum sínum veikindum af svo miklu
æðruleysi að fátítt er. Hún naut síð-
ustu jóla í faðmi síns elskulega eig-
inmanns og allrar stórfjölskyldunn-
ar, sem hún unni mjög. Hún var svo
hjartahlý að minnti á ungamömmu,
sem breiðir vængina yfir barnahóp-
inn sinn til að vernda þau.
Erna naut ríkrar hamingju í sínu
hjónabandi. Eiginmaður hennar,
Söebeck, veitti henni mikla um-
hyggju alla tíð, ekki síst hlúði hann
að henni á alla lund í hinum erfiðu
veikindum. Heimili þeirra var ætíð
fallegt og gestristnin annáluð. Þau
eignuðust átta börn. Eitt þeirra,
stúlkubarn, dó ungt. Elsti sonur
þeirra Smári, sem var flugmaður,
fórst í hinu hörmulega flugslysi í
Ljósufjöllum. Það var þungt áfall
fyrir fjölskylduna enda var hann
hvers manns hugljúfi. Hin sex börn-
in, öll vel af guði gerð, lifa móður sína
sem þau elska og bera svo djúpa
virðingu fyrir. Ég bið guð að styrkja
Söebeck, börnin og fjölskyldur
þeirra í sinni sorg.
Erna mín var yndisleg kona. Hún
stráði birtu og gleði í kringum sig
enda spaugsöm, lífsglöð og bjartsýn,
jafnvel þó að á móti blési. Vinátta
okkar Ernu spannaði ævina alla, allt
frá því við munum eftir okkur.
Bernskuheimili okkar á Patró stóðu
hlið við hlið, saman uppgötvuðum við
undur veraldar, drullupolla, ána-
maðka og síli – ævintýrin voru alls
staðar, eins og Erna rifjaði upp í
kveðjunni frá síðustu jólum. Hún
minntist þar líka unglingsáranna,
tímabundins aðskilnaðar þegar við
urðum ástfangnar af mönnum okkar,
stofnuðum heimili og sinntum barna-
uppeldi, þó aldrei hafi orðið rof á vin-
áttunni. Og hvernig við færðumst
nær hvor annarri á nýjan leik þegar
efri árin færðust yfir og við urðum
aftur nágrannar. Er þetta kannski
fyrir áhrif sömu stjörnu og lýsti vitr-
ingunum til Jesú? spyr hún í jóla-
kortinu. Hugur minn er uppfullur
minninga um Ernu og hver og ein
þeirra er svo sérstök og dýrmæt að
engin leið er að gera þeim skil. Þær
verða með mér það sem ég á eftir
ólifað, þær munu ylja, kalla fram tár
en miklu oftar bros og þakklæti fyrir
þá hamingju sem Erna gaf.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsa Herborg Þórarinsdóttir.
trúnaðarstörf á vegum flokksins eink-
um þau sem snertu ungt fólk, skóla-
og fræðslumál. Það var engin tilviljun
því að fáum er gefin sú nærfærni sem
alls staðar kemur fram í bókunum
hans gagnvart ofurviðkvæmum til-
finningabrigðum í ungum hjörtum
ekki síst ef ástin er annars vegar.
Stefán varð félagi í Rótarýklúbbi
Hafnarfjarðar 33 ára árið1948, tveim-
ur árum eftir stofnun. Hann hafði því
verið rótarýfélagi í rösk 53 ár þegar
hann lést. Ekki fór hjá því að honum
væru falin trúnaðarstörf þar sem
annars staðar. Hann var einn af þess-
um 100 % mönnum sem við yngri fé-
lagarnir lærðum að virða. Það er að
segja hann sleppti aldrei fundi og
mætti annars staðar ef hann komst
ekki á fund í heimaklúbbi. Forseti
klúbbsins var Stefán 1960–61. Nánast
frá stofnun hefur Rótarýklúbbur
Hafnarfjarðar veitt viðurkenningu
þeim nemendum í skólum bæjarins
sem hljóta hæstu einkunn á burtfar-
arprófi. Sjálfgefið var að Stefán ann-
aðist þessa athöfn. Þegar hann hafði
kynnt fyrir klúbbfélögum nemend-
urna, sem hann þekkti oftast í tvo til
þrjá ættliði, lýsti hann starfi og stefnu
Rótarý fyrir gestunum. Alltaf lagði
Stefán áherslu á það við unga fólkið
að þetta væru ekki verðlaun fyrir ein-
kunnir, þótt góðar væru, heldur væru
hér reyndir menn úr atvinnulífinu að
viðurkenna ástundun þeirra og ást á
verkefnum skólans sem væri forsend-
an fyrir frábærum árangri. Stefán
gegndi flestum embættum í klúbb-
starfinu á meira en hálfrar aldar veru
sinni þar. Eitt þeirra rækti hann af
sýnilegri ánægju en það var starf
söngstjóra sem hann hafði með hönd-
um ásamt nafna sínum Jónssyni með-
an beggja naut við og felst í að stýra
almennum söng við upphaf hvers
fundar. Þeir nafnarnir festu hefðina
rækilega í sessi þegar þeir gáfu
klúbbnum hundrað söngbækur sem
Stefán tók saman árið sem klúbbur-
inn varð fertugur 1986. Nafnbótina
Paul Harris-félagi, sem klúbburinn
leggur til fyrir vel unnin störf, hlaut
Stefán árið 1985. Hann var umdæm-
isstjóri íslenska Rótarýumdæmisins
1987–88. Í framhaldi af því tók hann
saman Handbók íslensku rótarý-
klúbbanna sem er grunnur að dag-
legu starfi þeirra og væri erfitt að
vera án. Þegar okkar klúbbur varð
fimmtíu ára 9. október 1996 skrifaði
hann sögu klúbbsins. Í afmælisritinu
segir Stefán að Rótarý sé ekkert
mannlegt óviðkomandi. Mér finnst að
þar hafi hann best lýst sjálfum sér,
kannski sem góðum rótarýmanni.
Tvisvar sinnum veittu alþjóðasamtök
Rótarý Stefáni viðurkenningu fyrir
störf í þeirra þágu. Fyrra sinnið 1991,
þá Paul Harris-orðu með einum saf-
írsteini og seinna skiptið árið 1997
orðu með tveimur safírsteinum. Heið-
ursfélagi RH var hann kjörinn sum-
arið 2001. Þegar Stefán varð 85 ára
25. september árið 2000 færði hann
öllum klúbbfélögum nýtt sjálfsævi-
sögulegt smásagnasafn með áritun og
góðum óskum. Þær óskir fylgja hon-
um nú á braut. Við, félagar í Rótarý-
klúbbi Hafnarfjarðar, kveðjum góðan
vin með þakklæti og virðingu og
stöndum með Huldu Sigurðardóttur,
eftirlifandi eiginkonu Stefáns, ætt-
ingjum og vinum á viðkvæmri skiln-
aðarstund.
Sigurþór Aðalsteinsson,
forseti RH.
Sumir menn eru þannig að þú legg-
ur lykkju á leið þína, til þess að að
njóta samveru með þeim. Og endur-
fundir án tilefnis vekja með þér
ánægju og gleði.
Stefán Júlíusson, sem nú er kvadd-
ur, var þess háttar maður. Af honum
geislaði vinátta, hlýja og viska sem
allir gátu notið og ég og mitt fólk
fengum að eiga ríkulegan hlut í. Vin-
átta Stefáns allar götur frá barnæsku
var mér og mínum dýrmæt gjöf.
Strákhnokki í barnaskóla lagði ég
lykkju á leið mína heim úr skólanum,
ef ég sá kost á því að rölta nokkurn
spöl með Stefáni. Leiðin í skólann var
styst niður Suðurgötu og upp Lækj-
argötu en ef Stefán var á heimleið um
svipað leyti og ég, kleif ég glaður með
honum Brekkugötuna upp að Bröttu-
götu til þess að „skeggræða“ við
hann. Til þess hafði hann ávallt tóm
og þolinmæði. Ekki man ég hvert var
umræðuefnið, en hitt situr eftir að
hann var uppalandi, mannræktunar-
maður og heimsborgari. Himinklárt
er að pilturinn ungi naut og nam af
læriföðurnum á þessum göngutúrum,
sem gjarnan enduðu á því að Stefán
hjakkaði með stálbroddi regnhlífar-
stafsins utan með grjóthnullungi á
nefndum gatnamótum, svona til
áherslu orðum sínum. Þannig voru
hin fyrstu kynni.
Stefán opnaði mörgum nýja heima.
Skáldskapur hans og frásagnarlist
voru ungum og öldnum uppspretta
drauma. Menn fundu til með eða
fundu sjálfa sig í persónum ritverka
hans. Sú var tíð að Kári litli og hund-
urinn Lappi voru hluti af lifandi til-
veru allra uppvaxandi Íslendinga.
Aðrar persónur ritverkanna snertu
marga með ýmsum hætti. En Stefán
skóp ekki bara örlög í ritverkum sín-
um, heldur líka í hinum harða heimi
dagsstrits og raunveruleika. Hann
var eldheitur og óvæginn talsmaður
lítilmagnans, róttækur umbótarsinni
og fjandmaður kúgunar og helsis,
hvort sem það átti sér rætur í kapítal-
ískum öfgum eða kommúnistískri
blindutrú. Hann var lýðræðissinnað-
ur húmanisti og jafnaðarmaður.
Óvæginn bardagamaður sinnar sann-
færingar. Skeytin voru oft beitt og
hinum særðu sveið stundum illa og
létu skotmanninn stundum gjalda
þess.
Kannski var Stefán líka örlaga-
valdur í lífi mínu. Hann gerði mig að
leikara í einasta viðurkennda leikhlut-
verki lífs míns, tólf ára gömlum, jað-
arhlutverki með einni framsagnarlínu
en ógleymanlegri minningu. Síðar
fékk Stefán mig í prófkjör rétt ný-
kominn úr háskólanámi, varla þrítug-
an. Af því varð síðar nokkur pólitísk
saga, en jafnframt reynsla, sem hefur
gagnast víðar.
Fundum okkar Stefáns og Huldu
Sigurðardóttur eiginkonu hans bar
oft saman með tilviljanakenndum
hætti, bæði hér heima og erlendis, og
alltaf nutum við samverustundanna.
Samveran var ávallt áreynslulaus,
eins og það væri jafnsjálfsagt að hitt-
ast þá frekar en fyrr eða síðar. Þau
augnablik sem gáfust voru góð gjöf.
Það eru forréttindi og unaður að
hafa fengið að njóta leiðsagnar, sam-
veru og vináttu svo gjöfuls og góðs
manns sem Stefán Júlíusson var.
Fyrir það er ég og mitt fólk þakklátt.
Við Irma vottum Huldu, Sigurði og
fjölskyldu innilegustu samúð.
Kjartan Jóhannsson.
 Fleiri minningargreinar um
Stefán Júlíusson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.

 


 
 

 





 





*.9




$' : # ;
*,!&#'
 " 



 -  '
 *
 


 

  /& 
 



  
  --
0 1 6 ! &' 
!  !
 # :+, !!
 # +'! 0 : 3 &' 
 ! $  "#
 # :+, !&'  )  &# $ !!
-  !

 # #  !
 # :+, !!< 6 2 ( 5- &' 
7'
 # :+, !&'  *+, !  ! !
 
 # :+, !&' 

 != 0 !3&'    6 &  !  !
  +,-(&# 

 

 
* 
 
 



 



> .5
75 $ !  / ?*
-# ( 
"  


* 
 

 +  '
0

&

1 *
62#!&#   !!
:, !  ! & :, !
: ! :, !   ! ,22#:, !
2

 

>  )5

/-! 
"  3
 %*

 
'
'



 
 

 +  '
!!# > &' 
 !  > &' 

 !!  > !
4 5 


 
 

 
 




 





75


-# ( 
 

( &
  
 * 676
 
  

# 3!
 :+, !&' 

 !&' 

 :+, ! 
#:+, 
8 "!

#!! 
: ! :, !   !   %-