Heimilistíminn - 24.11.1977, Blaðsíða 8

I
— At'sakið, sagði hann. Yður finnst ég ef
til vill framhleypinn, en þegar maður á
fyrir höndum langa ferð — já, ég veit auö-
vitað ekki, hversu langt þér ætliö, en ég
verð á ferðinni fram til klukkan sjö — þá
finnst mér alltaf skemmtilegt að tala við
einhvern, til þess að stytta timann. Hafið
þér nokkuð á móti því, að ég setjist
hérna?
— Að sjálfsögðu ekki! svaraði hún og
roðnaði ofurlitið. — Við erum ein i klefan-
um. Þér hafið rétt til að sitja hvar sem þér
viljið. Ó, þetta hljómaði heldur óvingjarn-
lega... ég á ekki við... ég meina... Já, þér
skiljið mig!
Hún brosti og leit undan, en brosið hvarf
jafnskjótt og það hafði komið.
Hann flutti sig, tók ofurlítið i buxna-
skálmarnar og lagaði þær, og lagði svo
annan fótinn yfir hinn.
1 — Já, já. Ætlið þér langt? Þér verðið að
segja mér, ef þér víljið ekki að ég sé að
tala þetta. Menn eru svo ólikir. Til eru
þeir, sem helzt vilja sitja hljóðir, og ég
skil það vel... Sjálfum finnst mér það erf-
itt. Þér vitiö hvernig það er, þegar maður
er i lyftu. Allir standa þétt hver upp að
öðrum,og reyna að koma ekki viðhina, og
svo starir fólk á hvað svo sem það getur
starað á, án þess þó að horfast f augu...
Hann brosti. Henni fannst bros hans
glaðlegt.
— Ég fer miklu lengra en þér, sagði hún
lágt. — Ég verð ekki komin á ákvöröunar-
staðinn fyrr en klukkan hálf tíu.
— Það er nú slæmt! Þykir yður
skemmtilegt að ferðast með lest?
— Já... það er að segja, það fer eftir...
— Já?
— Með hverjum maður ferðast. Ég á
við... ef maður ferðast þá með einhverj-
um.
Það varð augnabliksþögn.
— Þér eruð ef til vill vanar að ferðast
einar? spurði hann
Hann talaði lágt og varfærnislega, eins
og hann vissi, að hann væri að fara út á
hálan is. hún leit ekki á hann.
— Já, venjulega... Það er ekki vegna
þess að ég vilji það fremur, heldur vegna
þess aðég... ég er ein, og þá fer þaö venju-
lega svo... já, það sem maður gerir, gerir
maður einn.
Hún reyndi að brosa til þess að milda
það, sem hún hafði sagt. Hún vildi ekki
fara nánar út i þetta. Maöur veröur að
geta talað um einmanaleikann, hugsaði
hún, jafn eðlilega og talað er um veðrið...
Hún leit út um gluggann.
— Ég held það fari að rigna, sagði hún.
— Já, þetta er búið að vera leiöinlegt
haust. Engu öðru líkt. Ég man ekki eftir
jafnleiðinlegu veðri á jafnskömmum
tima... Sumarið var heldur ekki gott.
— Já, það er rétt!
— Ég vorkenni öllu þvi fólki, sem eyddi
sumarfríinu sinu i tjöldum eða á bátum i
Sviþjóð i allri þessari rigningu. Þaö getur
ekki hafa verið skemmtilegt. Ég er vanur
aö fara i fri til útlanda. Eina viku aö vori
8