Heimilistíminn - 24.11.1977, Qupperneq 27

una sina. Hún var úr svörtu leðri og með
öl utan um.
— Og það er einmitt það, sem mér likar
allra bezt, sagði hann, og leit djúpt i augu
hennar. Fúlk á að geta hitzt, talað saman,
gefið hvert öðru eitthvað til minningar
og svo skilið, rikara en áður. Ég hef alltaf
verið viss um, að allt fólk getur átt eitt-
hvað sameiginlegt, það gildir aðeins að
hitta á rétta lykilinn, og vingjarnleikinn
er sá lykill i flestum tilfellum. Réttur og
sléttur vingjarnleiki eins og þér hafið nú
sýnt mér. Ég get sagt yður, að ég ferðast
mjög ínikið, og ég hef aldrei setið og liðið
af einmanaleik né þegjandahætti á ferða-
laginu. Eg hef alltaf getað fundið eitt-
hvert umræðuefni. Það hefur aldrei mis-
tekizt. Fólki þykir skemmtilegt að tala
saman og eyða timanum með skemmti-
legum samræðum. Það sem skiptir máli
er að taka fyrsta skréfið. Það hef ég lært
og það geri ég gjarnan.
Húnheyrði hvaðhann sagði. Hún heyrði
hvert einasta orð, en það eina, sem hún
gat hugsað um, var að þau væru að skilja
aftur, og sú hugsun beit sig fasta, og án
þess að vita nákvæmlega hvað hún var að
gera, stóð hún upp og stillti sér upp beint
fyrir framan hann á þröngum ganginum
milli sætanna. Hann var kominn i frakk-
ann og búinn að setja upp hattinn, og ein-
hvern veginn var hann ókunnuglegur og
ólikur þó á hinn bóginn hann væri ná-
kvæmlega eins og fyrr. Hefði einhver
spurt hana, hversu lengi hún hefði þekkt
hann, hefði hún svarað, lengi, mjög
lengi...
Lestin fór að hægja á sér.
— Við hittumst ef til vill aftur! sagði
hún. Allt i einu varð röddin hás, þótt hún
legði sig fram um að láta hana hljóma
bliðlega og vingjarnlega.
— Hvers vegna ekki? svaraði hann. Og
enn kom bros á andlitið, og hann kinkaði
kolli, tók töskuna og skjalatöskuna, og
gekk i átt til dyranna. Þar sneri hann sér
við: — Ég verð að þakka yður fyrir
skemmtilega ferð. Þakka yður fyrir sam-
fylgdina.
Lestin nam staðar.
Og orðin streymdu af vörum hennar,
lágt en greinilega:
— Mikið vildi ég að við gætum hitzt
aftur. Þér skiljið, þér hafið gefið mér svo
mikið.... Það er langt siðan.... Ef til vill
hefur þetta ekki eins mikla þýðingu fyrir
yður, en ég myndi verða óendanlega glöð,
ef...
— Það vona ég lika, sagði hann. — Mér
þætti mjög skemmtilegt.... Afsakið, en ég
verð að fara að flýta mér! Góða ferð!
— En heimilisfa.....! Nafnið yðar, ég
veit ekki....
Hann var horfinn.
Vonbrigði skinu úr svip hennar.
Hún hné niður i sæti sitt og greip um
litla borðið viðgluggann. Hún hélt svo fast
um borðbrúnina, að hnúarnir hvitnuðu.
Þfb
JÓLA LJÓS
Kerti og ljós tilheyra jólunum, og minna
okkur meira á þau en flest annað. Nóg er
vist til af kertum i búðunum, en vel getur
verið, að einhver hefði gaman af að reyna
APPELSINULÝSINGUNA, sem ég ætla
að sýna ykkur hérna.
Byrjið á þvi, aö fá ykkurappelsinu með
þykku hýði. Skerið af henni annan endann
og holið hana siðan að innan með skeið, og
gætið þess að taka ekki meira en þörf
krefur, þvi betra er, að appelsinan, sé
sæmilega þykk, og alls ekki má koma á
hýðið gat.
Þegar appelsinan er oröin hol að innan
hellið þið I hana dálitlu af mataroliu, og
setjið svo kertakveik ofan i. Kveikið nú á
kveiknum, og það kemur skemmtileg gul
lýsing úr þessu nýstárlega kerti. Þiö getið
alltaf bætt viö mataroliu eftir þörfum, og
einnig nýjum kveik, ef hann er brunninn-
upp.
Appel
sínu
Ijós
27