Heimilistíminn - 24.11.1977, Qupperneq 23

kom i ljós, rétt við borðstokkinn, sá stærsti
fiskur, sem þeir höfðu nokkurn tima séð, —
fiskur sem var að minnsta kosti eins langur og
handleggur á fullorðnum manni, og digur að
sama skapi.
Það var sem afa féllust hendur um stund,
hann góndi aðeins hljóður á fiskinn, án þess að
hafast nokkuð að. Tóti og Bárður voru einnig
hljóðir og undrandi virtust ekki trúa sinum
eigin augum.
,,Nú skiptir öllu máli að ná þessum náunga
upp í bátinn” sagði afi að lokum. ,,Viltu færa til
fæturna litið eitt,” Tóti minn.
Siðan fékk hann sér góða viðspyrnu, greip
föstum tökum um netið, báðum megin við fisk-
inn kippti honum svo inn fyrir borðstokkinn og
fleygði niður i bátinn með braki og bægsla-
gangi.
En i sömu andrá heyrðist nýr hávaði, nýtt
skvamp utan við bátinn.
Tóti og afi sneru sér báðir snögglega við og
sáu sér til mikillar skelfingar, að Bárður var
að hverfa i vatnið.
,,Nei hamingjan góða!” kallaði afi.
Hann henti netinu frá sér leifturhratt, hallaði
sér út yfir borðstokkinn og tókst að gripa i bux-
ur Bárðar, rétt áður en hann sökk. Þegar Tóti
sá, hve báturinn hallaðist mikið, flýtti hann sér
yfir i hina hliðina, til að koma i veg fyrir að
honum hvoldi, en það mátti minnstu muna....
Og nú náði afi betra taki á Bárði og dró hann
hálfringlaðan inn. Þetta hafði allt gengið svo
fljótt, að þeir höfðu tæpast haft ráðrúm til að
hugsa neitt.
Þeir sátu hljóðir og horfðu hvor til annars.
Tóti hugsaði með hryllingi um það, sem hefði
getað gerzt, og skalf eins og hrisla. Bárður var
i fyrstu ofurlitið ringlaður eftir volkið, en virt-
ist ætla að jafna sig fljótt.
Afi hugsaði lika sitt af hverju og var náföl-
ur. Það leyndi sér ekki, að þetta atvik hafði
djúp áhrif á hann.
Eftir alllanga þögn s^gói hann ákveðið:
,,Nú er réttast, aö þið lærið báðir að synda.
Ég kann það ekki sjálfur, en pabbi ykkar er
góður sundmaður og hann verður að kenna
ykkur það.”
Tóti og Bárður kinkuðu báðir kolli til sam-
þykkis.
„Nú skulum við halda heim,” sagði afi. Hann
dró inn, það sein eftir var-af netinu, settist svo
undir árar og réri hljóður og hugsandi um
stund. En svo leit hann allt i einu brosandi til
drengjanna og sagði:
,,Ég var meira en litið heppinn að fá tvo
svona stóra og óvenjulega fiska i dag.”
,,Tvo?” sagði Tóti.
,,Já, tvo,” endurtók afi kankvis, — ,,þann,
sem þarna liggur, og svo annan i bláum bux-
um. Hvorn þeirra haldið þið, að mér þyki
vænna um?”
„Ertu kannski......? spurði Bárður. Hann
hélt, að afi væri reiður af þvi að hann hafði ekki
setið kyrr i bátnum.
„Auðvitað þykir méf miklu vænna um Bárð-
ar-fiskinn,” sagði afi brosandi. „En þegar við
komum,” hélt hann áfram, „er bezt að þið
skjótist til Jóns gamla i Seli og bjóðið honum að
koma til okkar að skoða stærsta urriðann, sem
veiðzt hefur i Bárðarvatni.”
Drengirnir voru nýkomnir heim frá þvi að
flytja skilaboðin til Jóns gamla, þegar hann
kom hlaupandi heim i Bárðarbæ.
Gamli maðurinn hélt á langri fjöl, sem var
raunar útskorinn fiskur, sem hann hafði veitt
fyrir mörgum árum, og var allt til þessa dags
sá stærsti, er veiðzt hafði í Bárðarvatni. Hann
fleygði tréfiskinum á eldhúsborðið og horfði
reiðilega til afa.
„Hvar hefurðu svo þennan urriða þinn?”
hvæsti hann.
„Góði, bezti,” sagði mamma hrædd, — „ég
hef ekki látið hann enn i pottinn.”
„Ég er ekki hingað kominn, til þess að biðja
um mat,” þusaði gamli maðurinn. „Ég vil fá
að sjá fiskinn i heilu lagi.”
„Hann liggur þarna,” sagði afi og benti á
eldhúsbekkinn. Hann gat ekki varizt brosi.
Gamli maðurinn tók tréfiskinn sinn og bar
hann nákvæmlega saman við fisk afa. Dreng-
irnir voru bak við borðið og biðu með mikill
eftirvæntingu. Það leyndi sér ekki, að fiskur
afa var nokkru stærri. Gamli maðurinn horfði
lengi á fiskinn og skeggið var á sifelldri hreyf-
ingu. Loksins leit hann til afa og sagði:
„Þú vannst!”
„Um það er nú liklega ekki hægt að segja
með neinni vissu,” mælti afi. „Vel má vera að
þinn fiskur hafi rýrnað töluvert, áður en þér
tókst að afmarka stærð hans á fjölina.”
„Já heldurðu það?” sagði Jón gamli, og það
létti augsýnilega mikið yfir honum.
,, Já, það er alls ekki óhugsandi— sagði afi al-
varlegur og kinkaði kolli. Slikir fiskar rýrna
strax og þeir koma upp úr vatninu. Svo er líka
vel hugsanlegt, að fjölin hafi rýrnað eitthvað
eftir öll þessi ári.
Jón gamli þagði um stund. Svo kinkaði hann
23