Heimilistíminn - 24.11.1977, Side 32

FRAMHALDSSAGAN
7
Leyndarmál
Helenu
eftir Jan Roffman
— SKRIFBORÐSKUFFAN, SÉRÐU hún er
ekki almennilega lokuð, sagði Sigrid. — Ég veit
að ég læsti henni, þegar ég var hérna uppi, og
eftir að hafa farið i gegnum eigur Helenu.
Richard og Sigrid stóðu þarna um hánótt
uppi i tómri ibúð Helenu. Fótatakið sem vakið
hafði Sigrid var þeim ráðgáta. Það var enginn
þarna uppi, og hefði einhver reynt að flýja
niður stigann hefðu þau hlotið að mæta honum
— eða henni — þegar þau komu þjótandi upp.
Þau höfðu farið um öll herbergin og vissu fyrir
vist að þarna var engan að finna.
— Glugginn í ganginum! sagði Richard. —
Hann var opinn þegar við komum Hefði ein
hver opnað hann hefðum við heyrt það. Þú
hefur auðvitað skilið hann eftir opinn. Hvernig
i ósköpunum getur þú verið svona kærulaus
þegar þú veizt að stúlkan er á flótta og getur
hvenær sem er hleypt hingað inn til okkar ein-
hverjum glæpamönnum...
— Glugginn var ekki opinn sagði Sigrid, — ég
get svarið það. Við hefðum svo sannarlega
orðið vör við það i hvert skipti sem við
opnuðum útidyrnar i kvöld eins og rokið er
mikið. Þú veizt hvernig hurðirnar skellast.
Hver svo sem hér hefur verið hefur byrjað á
þvi að opna gluggann til þess að eiga örugga
undankomuleið ef á þyrfti að halda.
— Það hefur greinilega verið einhver, sem
þekkir sig vel hérna i húsinu, sagði Richard,
kaldranalega. — Hafi þetta ekki verið þessi
dásamlega Helena þin, þá hefur það a.m.k.
verið einhver sem hún hefur látið hafa góða
teikningu af húsinu.
Hann beygði sig út um gluggann.
— Það er ósköp auðvelt fyrir lipra
manneskju að ná taki á greininni þarna fyrir
utan og svoleiðis inn. Við hefðum átt að vera
búin að höggva þessa grein af fyrir löngu. Há-
kon komst út þessa leið einu sinni fyrir nokkr-
um árum. Manstu ekki eftir þvi?
— Eftir þvi sem ég bezt get séð vantar hér
ekkert, sagði Sigrid eftir að hafa farið i fljót-
heitum yfir eigur Helenu. Richard var farinn
niður, honum hafði allt i einu dottið i hug að ef
til vill væri þetta aðeins gildra til þess ætluð að
þau færu upp, svo þjófarnir gætu á meðan borið
burtu sjónvarpið og silfurstjakana.
En það var ekki nokkur mannvera niðri
heldur og þaðan hafði ekkert horfið.
— Nú skiptum við um lás á morgun, sagði
Richard — og svo tilkynnir þú lögreglunni um
innbrotið. Ég hef ekki tima til þess að vera að
hugsa um, hvað þessir leigjendur þinir taka sér
fyrir hendur...
— Hvað á ég að kæra? sagði Sigrid — engu
hefur verið stolið. Og lögreglan hefur ekki einu
sinni tima til þess að koma upp um þau innbrot
sem framin eru og þar sem einhverju er stolið.
Þau sofnuðu svo að Iokum en i þetta skipti
sneru þau þó bökum saman.
Sigrid hafði alls ekki hugsað sér að hringja
og tilkynna innbrotiðef þetta var þá innbrot, og
þess vegna yarð hún dálitið miður sin um
morgunin, þegar lögreglan hringdi og spurði
um hana. Gæti frú Broman komið niður á lög-
reglustöð strax fyrir hádegi? Nýr maður hafði
tekið að sér rannsóknina út af hvarfi leigjand-
ans hennar og vildi gjarnan hitta hana að máli.
— Hafið þið fundið hana? spurði Sigrid og
röddin titraði ofurlitið. Hún sá fyrir sér stórar
fyrirsagnir i blöðunum um enn eitt konumorðið
32