Heimilistíminn - 24.11.1977, Blaðsíða 9

Smásaga eftir
önnu Wahlgren
og eina að hausti. Manni er talin trú um,
að maður geti notið sumarsólarinnar hér i
Sviþjóð... En maður verður greinilega að
fara að hugsa málið betur. Það eru þrjú
sumur siðan við höfðum almennilegt
sumar!
HANN VAR MEÐ BLA AUGU. Hún leit
nú framan i hann i fyrsta skipti, þegar
hann var að tala um veðrið, efni, sem var
nokkurn veginn hlutlaust, og þvi gat hún
talað um það án þess að það minnti á
nokkurn hátt á hana sjálfa. Hann var
reyndar heldur laglegur. Ekki voru þó
andlitsdrættirnir sérlega reglubundnir,
og hlutföllin i andlitinu voru heldur ekki
falleg, en vingjarnleikinn skein út úr
svipnum, og það var bjart yfir honum.
Munnurinn var skarplegur og hakan
sterk. Hárið var greitt beint aftur frá enn-
inu, sem var hátt og hvelft. Hversu gam-
all skyldi hann vera? Fimmtiu ára, ef til
vill? Það er erfitt að geta sér til um aldur
manna með hans útlit — og yfirleitt allra
karlmanna. Hún var ekki vön að hugsa
um slikt.
Hún togaði pilsið ofurlitið neðar.
— Ég fór til Teneriffe haustið 1970, sagði
hún.
— Virkilega? En skemmtilegt. Það er
falleg eyja. Ég hef einu sinni komið þang-
að. Þá var það nokkuð dýrt...
Hann skellihló, og hún naut þess i þetta
skipti að heyra hann hlæja. Hláturinn var
svo frjálslegur. Hún fékk meira að segja
löngun til þess að hlæja með honum.
— Og ég villtist sagði hún. — Ég tók
áætlunarbil, og ætlaði að fara i skoðunar-
ferð, en fór öfugu megin á eyjuna. Mikið
var fallegt þar. Allar þessar bananaekr-
ur, öll blómin, fjöllin og hæðirnar og dal-
irnir og svo hafið...
— Og svo villtust þér?
Það kom glampi i augun. Nú hló hún,
tisti næstum þvi eins og skólastelpa.
— Ég ætlaði að fá mér eitthvað að borða
á veitingastað i litlu þorpi, þér getið ekki
Imyndað yður, hversu fallegt þar var...
Og þeir komu fram við mig eins og drottn-
ingu. Þó voru þeir dálitið hissa, skiljið
þér... Ég held að þangað hafi ekki komið
ferðamaður áður! Já, og svo ætlaði ég að
halda heim á leið aftur, en þá var engan
áætlunarbil að fá, og ég lagði af stað
gangandi, og ekki kom bill, ekki einu sinni
4 f ^ '
einkabill, né heldur nokkur lifandi mann-
eskja. Svo skall myrkrið skyndilega á...
Þér vitið, að það gerist svo snögglega. Og
þarna stóð ég og vissi ekki einu sinni hvar
ég var niðurkomin.
Framhald á bls. 26.
Þetta er brjálæðislegt, hugsaði hún með sjálfri sér,. Við höfum
aðeins þekkzt i nokkra klukkutima, og ég veit ekki einu
sinni hvað hann heitir. Samt fann hún hvernig örvæntingin greip
um sig innra með henni, þegar hann reis upp til þess að fara...
9
I