Fréttablaðið - 23.11.2002, Blaðsíða 14

Fréttablaðið heimsótti konuna,
sem er öryrki, í íbúðinni í úthverfi
borgarinnar þar sem viðskipti hen-
nar fara fram. Blaðamaður náði
samband við hana í gegnum einka-
mál.is sem er sú vefslóð sem hefur
milligöngu um sölu á kynlífi. Eftir
að hafa sent henni tölvupóst tvis-
var bað hún um símanúmer blaða-
manns og hringdi síðan og féllst á
stefnumót sem að vísu snerist um
spjall en ekki kynlíf.
Óvenjuleg vændiskona
Allar varúðarráðstafanir voru
viðhafðar og áður en konan fékkst
til að hitta blaðamann hafði hún
gengið kirfilega úr skugga um að
hann væri einn á ferð. Íbúðin var í
fjölbýlishúsi og eftir að hafa verið
í sambandi við konuna í óskráðum
GSM-síma og hún séð blaðamann á
bílastæðinu gaf hún upp hvar íbúð-
in væri í húsinu. Á leiðinni upp
stigaganginn skutu alls konar
hugsanir upp kollinum. Fyrirfram
hafði blaðamaðurinn ákveðnar
hugmyndir um það hvernig vænd-
iskona væri útlítandi þrátt fyrir að
hafa ekki umgengist slíkar konur
að neinu marki. Hún hlaut að vera
stífmáluð í stuttu pilsi, netsokkum
og með áberandi litaðan hár-
makka. Þannig eiga gleðikonur að
líta út. Teppið á stigaganginum var
rósótt og slitið og blaðamaðurinn
hugsaði með sér að þarna hefðu
kúnnar átt sinn hlut að máli. Þjáðir
af kynhungri og með nokkra fimm-
þúsundkalla í vasa höfðu margir
átt leið upp þessa stiga. Þegar
númerið á íbúðinni blasti við hugs-
aði hann sig aðeins um og hringdi
svo bjöllunni.
Dyrnar opnuðust innan tíðar og
manninn rak í rogastans þegar
brosandi kona á fimmtugsaldri
heilsaði. Þetta var falleg kona með
stuttklippt hár og brosið náði til
augnanna. Vissulega vakti útlit
hennar undrun en það var þó ekki
efniviður í þann rogastans sem nú
stóð yfir. Hann hafði fyrir tilviljun
hitt konuna áður og rætt við hana
um hríð og það síðasta sem honum
hefði þá dottið í hug var að hún
stundaði vændi. Þá hafði hann
ímyndað sér að hún væri starfs-
maður í heilbrigðisgeiranum, lík-
lega hjúkrunarfræðingur. Þá hafði
hann giskað á að hún ætti eigin-
mann, kannski millistjórnanda í
fyrirtæki, og börn og byggi í rað-
húsi í þokkalegu hverfi í höfuð-
borginni. Á þeim tíma fannst hon-
um ekki ólíklegt að konan væri
virk í safnaðarstarfi í kirkjunni
sinni.
„Takk fyrir síðast,“ sagði konan
og henni var augljóslega skemmt.
„Sömuleiðis,“ hálfstamaði maður-
inn og stóðst svo ekki mátið. „Ert
þetta þú?“ spurði hann og hún
kinkaði kolli og bauð honum inn.
Mánuði fyrr hafði blaðamaður-
inn drukkið kaffi með þessari
sömu konu og sameiginlegum vini.
Hún bauð honum sæti og hellti
kaffi í bolla. Hún horfði á manninn
og sagði svo alvarleg: „Já, ég er
vændiskona. Ástæðan er sú að ég
er öryrki og hef takmarkaða
menntun og ef ég væri á vinnu-
markaðnum byggi ég við sára fá-
tækt,“ sagði hún. Hún sagðist vera
einstæð móðir, ætti fimmtán ára
stúlku, og til þess að geta búið
barni sínu bærileg lífskjör hefði
hún ákveðið að halda því áfram að
selja sig.
Vændi á Skálafelli
Í upphafi byrjaði hún í vændi
með því að ná sér í kúnna á veitinga-
staðnum Skálafelli á Hótel Esju.
Vinur hennar aðstoðaði hana og
leigði herbergi á Hótel Loftleiðum
þangað sem hún fór með kúnnana.
„Ég hafði nóg að gera en þetta
var dýr útgerð. Það var dýrt að
leigja herbergi á Loftleiðum og þá
fóru talsverðir peningar í að taka
leigubíla á milli,“ sagði hún.
Á þessum tíma tók hún 35 til 40
þúsund krónur fyrir hvert skipti
og viðskiptin voru blómleg.
„Í gamla daga var frábært að
stunda þetta. Mestu viðskiptin
voru við útlendinga og ég hafði
miklar tekjur. Í þá daga voru fáar í
þessum bransa. Í dag er sama
verðlag og enn kostar klukkutím-
inn 35 þúsund krónur og hálftím-
inn kostar 20 þúsund,“ segir hún.
Nokkru eftir að hún hóf störf á
Skálafelli á Hótel Esju bauðst
henni að vinna í frægu húsi við
Túngötu. Þetta var auðveldara þar
sem aðrir tóku við pöntunum og
hún fékk símboð um að hringja í
tiltekin númer.
„Ég var með eigin bíl og ók til
kúnnanna. Það var gott að vinna
hjá Ingu á Túngötunni en ég hafði
aldrei aðstöðu þar,“ segir hún.
Hún segir að sú mynd sem
dregin hefur verið upp í fjölmiðl-
um af Ingu á Túngötunni sé alröng.
„Ég hef aðeins góða reynslu af
Ingu. Ég þekki ekki þessa dökku
hlið sem hefur verið dregin upp af
henni af sumum þeirra sem störf-
uðu í skjóli hennar. Við Inga höfum
ekki unnið saman síðan 1990 en
hún hefur oft samband við mig og
sendir mér hlýjar kveðjur. Hún er
góð kona,“ segir vændiskonan.
Hamingjusöm í vændi
Blaðamaður hafði fyrirfram
gert sér í hugarlund að konur sem
stunduðu þessa elstu atvinnugrein
kvenna um lengri tíma væru innst
inni bitrar og þær hörmuðu örlög
sín. Vændiskonan, sem Fréttablað-
ið ræddi við í ástarhreiðri í úthverfi
borgarinnar, segist aldrei hafa tek-
ið út fyrir starf sitt, sem hún hafi
sjálfviljug lagt fyrir sig. Hún segist
oftast njóta vinnunnar þótt á stund-
um verði hún þreytt.
„Ég hef góðar tekjur og það hef-
ur aldrei truflað mig að selja lík-
ama minn. Meira að segja nýt ég
þess að stunda þetta og ég hef
aldrei lent í ofbeldi af neinu tagi.
Kannski er það vegna þess að ég
hef verið varkár og sortera úr
kúnnunum á Netinu. Að vísu verð
ég stundum þreytt þegar kúnnarnir
eru orðnir fleiri en fimm sama dag-
inn. Ég geri mér enga rellu út af því
hvernig mennirnir líta út heldur bý
mér til eins konar vegg milli mín og
þeirra og nýt samfaranna. Ég er
hamingjusöm,“ segir hún.
Hún segir að samkeppnin hafi að
vísu harðnað mikið á síðari árum.
Nú séu tugir kvenna í þessu fagi og
viðskiptin fari að langmestu leyti
fram á Netinu. Giskað hefur verið á
að um 70 konur selji þjónustu sína
en einnig eru nokkrir karlar í brans-
anum. Verðskrá þeirra er allt öðru-
vísi og algengt að þeir selji sig á
2.500 krónur eða aðeins brot af því
sem konurnar taka. Rétt eins og í
öðrum viðskiptum þá ræður fram-
boð og eftirspurn verðlaginu. Ný-
lega hófst verðstríð á markaðnum
með því að vændiskona í Hafnar-
firði reið á vaðið og tók að bjóða
skyndikynni á lágmarksverði. Í
verðlista sem Daman í Hafnarfirði
gefur út býður hún samfarir á 15
þúsund krónur. Hámarkstími er 40
mínútur og vilji menn aukatíma þá
kosta 10 mínútur 2.000 krónur.
Vændiskonan er hneyksluð á undir-
boðum í greininni.
„Með því að bjóða þessa þjón-
ustu á smánarverði eru konur að
niðurlægja sjálfar sig,“ segir hún.
Konan segir að viðskiptavinir
sínir komi úr flestum stéttum sam-
félagsins. Hún segir að margir
þeirra sem hún eigi viðskipti við
leiti til sín aftur.
„Menn hafa venjulega farið
ánægðir af mínum fundi og fjöl-
margir þeirra leita reglulega til
mín. Ég hef bjargað mörgum hjóna-
böndum því menn fara glaðir heim.
Viðskiptavinir koma víðast hvar að
úr samfélaginu. Þar undanskil ég
ekki starfsmenn þjóðkirkjunnar,
lögreglunnar og Alþingis,“ segir
hún.
Konan segist ekki skammast sín
fyrir starf sitt en eigi að síður kjósi
hún að halda því leyndu. Hún segir
fæsta ættingja sína eða vini vita
hver er vinna hennar.
„Ég starfa á sama tíma og flest-
ir landsmenn og er alltaf í fríi um
helgar. Þá finnst mér þetta þægi-
legt að því leyti að þegar ég vil fá
mér frí slekk ég bara á farsíman-
um,“ segir vændiskonan.
14 23. nóvember 2002 LAUGARDAGUR
Vændið forðar
mér frá fátækt
Vændiskona í Reykjavík segist enn njóta vinnu
sinnar eftir tæp 20 ár í bransanum. Hún tekur
35 þúsund krónur á tímann og segir viðskiptavini
sína koma úr öllum stéttum samfélagsins.
„Ég vinn bara á virkum dögum frá klukkan níu til
fimm. Í mínum augum er vændi eins og hvert annað
starf,“ segir kona á fimmtugsaldri sem hefur lagt
stund á vændi með stuttum hléum allt frá árinu 1985.
20 ÁR Í BRANSANUM
Vændiskonan í úthverfinu nýtur vinnunnar. Hún er öryrki og hennar biði ekki annað en láglaunastarf ef hún seldi sig ekki.
Viðskiptavinir
koma víðast hvar að úr
samfélaginu. Þar undanskil
ég ekki starfsmenn þjóð-
kirkjunnar, lögreglunnar og
Alþingis.“
,,
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/R
Ó
B
ER
T