Réttur - 01.03.1939, Blaðsíða 9

hefir verið studd af ríkisvaldinu, en það hefir veitt
þann stuðning sinn fyrst og fremst af gjaldeyrisverzl-
unarlegum ástæðum.
En innlendur iðnaður, af hvaða tegund, sem vera
skal, hefir ekki aðeins gjaldeyrisverzlunarlega þýðingu.
Hin gjáldeyrisverzlunarlega þýðing hans er aðeins ein
hliðin. Hin eiginlega þjóðhagsléga þýðing hans er ekki
síður mikilvæg.
Ástandið í atvinnumálunum er ekki gott. Atvinnu-
leysið er orðið þjóðarböl og menn eru — svona almennt
— sammála um, að einskis megi láta ófreistað, til þess
að leysa það, eftir því sem hægt er að búast við að
það mál verði leyst, án þess að hróflað sé við auð-
valdsskipulaginu. Og ósennilegt er, að nokkur haldi því
fram í fullri alvöru, að hægt verði að leysa vandamál
atvinnuleysisins með aukinni útgerð eða auknum land-
búnaði einum saman. Það verður því að auka iðnaðinn
í landinu. En hvernig á alþýðan í landinu — og þá sér-
staklega verkalýðurinn — að svara spurningunni um
innlendan iðnað?
Oftast er talað um innlendan iðnað, án frekari skil-
greiningar á því, hvað átt er við. Venjulegast er þá átt
við neyzluvöruiðnað, sem frumleiðir fyrir innlenda
markaðinn og fær framleiðslutæki sín og meginhluta
hráefna sinna erlendis frá. Og það er hann, sem einna
mest ber á í atvinnumálapólitík ríkisstjórnarinnar sein-
ustu árin.
En iðnaður og iðnaður er sitt hvað, bæði að því er
snertir áhrif á þróun þjóðarbúskaparins og á lífskjör
fólksins. (Um gjaldeyrisverzlunarleg áhrif innlends
iðnaðar, og fleira, sem að þessum málum lýtur, hefi ég
skrifað á öðrum stað: Orsakir erfiðleikanna í atvinnu-
og gjaldeyrismálunum).
Það hefir talsvert verið um þennan innlenda iðnað
deilt. Aðal röksemdirnar gegn honum hafa sífellt verið,
að hann væri dýrari og afurðirnar lakari en innflutt-
ar. Og það hefir verið auðvelt að nefna dæmi því til
9