Réttur - 01.03.1939, Blaðsíða 15

hvers staðar fengið keypt í heiminum, ef við höfum eitt-
hvað að selja.
Ef við getum fengið hráefni til neyzluvöruiðnaðar-
ins (og framleiðslutæki), þá er ósennilegt, að við get-
um ekki fengið efnivið í skip og þess háttar. Og margt
af framleiðslu þessa neyzluvöruiðnaðar er einmitt af
því tægi, sem auðveldast er að komast af án á neyðar-
tímum. En framleiðslutækjalausir erum við dauða-
dæmir og höfum þá hvorki að éta sjálfir, né eitthvað að
láta í té fyrir nauðsynjar.
Það er staðreynd, að íslenzka þjóðin verður að fram-
leiða til útflutnings — ef hún á ekki að farast úr hungri
og kulda, eða að minnsta kosti' að hætta að lifa öllu
menningarlífi.
f þessu sambandi er aukning verzlunarflotans stór-
kostlega þýðingarmikið atriði. En framkvæmdir á þeim
sviðum lamast óhjákvæmilega, meðan banka- og gjald-
eyrismálunum er ekki komið í heilbrigt horf; enn eitt
dæmi hversu stórhættulegt ástandið er í þessum mál-
um fyrir tilveru og framtíð þjóðarinnar.
Getum við yfirleitt hugsað okkur íslenzku þjóðina
sjálfstæðari en svo — búskaparlega, en að við fram-
leiðum afurðir úr íslenzkum hráefnum (líka neyzluvör-
ur fyrir innlenda markaðinn), með framleiðslutækjum
framleiddum í landinu sjálfu, a. m. k. að talsverðu leyti,
jafnvel þó að við þurfum að flytja inn efniviðinn til
þeirra (og hjálparefni) ? Ég held varla —• í náinni
framtíð. Eigi vaxandi þjóð að halda uppi menningar-
lííi í landinu, þá getum við aldrei orðið óháðir atvinnu-
lífi annarra landa, hvaða leiðir sem.við annars veljum.
En lífskjör fólksins í landinu fara eftir því, hvaða
stefna verður tekin í atvinnumálunum næstu árin.
Lesandinn, sem ef til vill hefir sannfærzt um að rétt-
ara sé að leggja áherzluna á innlendan iðnað af þeim
tveim tegundum, sem hér er haldið fram, ályktar senni-
lega sem svo: Þá var loksins eitt þýðingarmikið atriði,
sem allir, eða flestir eru — eða ættu að geta verið —
15