Réttur - 01.03.1939, Blaðsíða 71

Iheillaóskaskeytin í tilefni af nýjum landvinningum, sem
„hinn almáttugi“ hefir látið falla í skaut „austurríka
\drengnum“. Það var því ekki að undra, þótt hinum
geðríka ítalska einvalda væri farið að verða nokkuð
órótt út af því að hafa aðeins mæðu og fjárútlát af
öllu brölti sínu. Stríðið við Abessiníu hafði kostað ó-
hemjufé og mannafla, íhlutun hans á Spáni um meira
en tveggja ára skeið kostaði hann annaö eins, og ef
ekki fékkst bundinn endi á Spánardeiluna innan
skamms, þá varð ekki séð, hvernig Ítalía fengi risið
undir þessum byrðum. Sigur lýðveldismanna á Spáni
hefði auk þess að öllum líkindum riðið Mussolini að
fullu. Engum er ósigurinn skeinuhættari en fasisman-
um.
Rdttum (tveimur mánuðum eftir að „friðnum var
bjargað" í Múnchen, hélt utanríkismálaráðherra ftalíu
ræðu á þingnefnu fasista í Róm. Að ræðunni lokinni
.gullu við óp fasistanna: Tunis, Djibuti, Nizza, Korsíka!
Þessi heróp voru kannske ekki alveg í samræmi við
„andann í Múnchen“, að því er leiðtogar Englands og
Frakklands álitu. f rauninni var þetta rökrétt afleið-
ing Múnchen-sáttmálans. Því hvað voru þessi frönsku
héröð og nýlenduil friðhelgari, en Súdetalönd Tékka?
Hin pólitíska stigamennska hafði aðeins fært sig um
set. —
Lýðræðisríkin lögðu fyrst kollhúfur yfir kröfum
ítala. En það er ekki að vita hvað gerzt hefði, ef
hin vakandi samvizka fólksins hefði ekki látið til sín
heyra. Bonnet, utanríkismálaráðherra Fralcka, lagði
ríkt að blaðamönnum að gera ekki mikið úr kröfum
fasista til franskra landa, en almenningur lét sér ekki
segjast og órói landsins neyddi Daladier forsætisráð-
herra til þess að gefa skorinorða yfirlýsingu um það,
að ekki væri að ræða um neina landa- eða eignaupp-
gjöf af hálfu Frakka. í lok desembermánaðar fór Dala-
dier í ferð til Korsíku og Túnis, og var alstaðar fagn-
.að af fólkinu, sem staðfesti tryggð sína og hollustu við
71