Réttur - 01.03.1939, Qupperneq 70

muni sína og eru reiðubúnir að fórna heilu heims-
veldi, ef völdum þeirra og gróða væri því borgnara. Þeir
hafa árum saman litið hina „styrku stjórn“ Ítalíu og
Þýzkalands öfundaraugum. Þeir skoða fasismann sem
hina einu öruggu líftryggingu gegn vinstri öfl-
um þjóðfélagsins, gegn verkalýðnum og hinum lýðræð-
issinnuðu millistéttum. Þeir sjá vofu kommúnismans í
öllum múghreyfingum nútímans, er rísa upp til varnar
gegn yfirgangi fasismans. Þeir vilja ekki fyrir nokkurn
mun styrkja frelsisbaráttu þeirra þjóða, sem snúizt
hafa til varnar sjálfstæði sínu gegn vopnaðri íhlutun
fasistaríkjanna, ef vera kynni, að þessi barátta ýtti
undir vinstri-andstöðuna í heimalandinu. En þó sér-
staklega eru þeir frábitnir allri samvinnu við hið sósí-
alistiska ríki Austurálfu, sem er í augum þeirra hold-
tekja hins djöfullega marxisma.
Þessi andi sveif yfir Miinchen síðastliðið haust. Cham*
berlain fleygði vænum bitum í Þýzkaland til að seðja
hungur þess í fé og lönd og beina athygli þess austur á
við, austur á hinar víðlendu ekrur Úkraníu. Á meðan
ætlaði hann hinu brezka heimsveldi nokkur setugrið —
„um okkar daga“. En þessi djúpsæja ráðagerð var slótt-
ugri en svo, að hún gæti verið sönn. Því að margar leið-
ir liggja austur um álfu, þótt ekki stefni þær allar til
Rússlands. Hin gamla þjóðbraut þýzka imperialismans
lá um Balkan og Litlu-Asíu til Bagdad, en þaðan er
skammt til gimsteinsins í kórónu Bretaveldis — Ind-
lands. Viðburðirnir, sem á eftir fóru, sýndu ljóslega, að
Hitler hafði litla löngun til að reyna fangbrögð við
rússneska björninn, er hið gamla, tannlausa brezka
Ijón lá andyaralaust í bæli sínu.
En ég var nærri búinn að gleyma garminum honum
Katli — ég á við Mussolini, þótt undarlegt megi virð-
ast, þá var hann í Miinchen fátækastur allra. Síðan
hann fór í bandalag við Hitler árið 1936 hefir hann
varla haft við að senda hinum volduga félaga sínum
70