Réttur - 01.03.1939, Qupperneq 59

veizt að ég vil ekki að þú drattist svona og dragir á eftir
þér lappirnar. Áfram! Einn, tveir, þrír — berðu þig
karlmannlega, strákur.
Alec hafði enga hugmynd um hvað faðir hans vildi
eða vildi ekki í þessum efnum, af því að slíkt hafði aldrei
borið á góma áður, en hvað um það, hann „komst úr
sporunum“, einn, tveir, þrír, bar sig hermannlega.
Skömmu seinna mættu þeir góðum kunningja á götu,
ásamt konu hans og barni. Josep Benedek heilsaði há-
vær „góðan daginn“ og potaði einum fingri í hattinn.
Alec leit til föður síns steinhissa. Hvað var orðið af
þessari breiðu, svifmiklu, látprúðu, vingjarnlegu hreyf-
ingu sem jafnan fylgdi ofantekningum föður hans. Þeg-
ar þeir mættu öðrum kunningja á leið, hrökkti Josep
Benedek hendinni út í ofurlitla kveðjusveiflu. Svo löbb-
uðu þeir þöglir hver við annars hlið, og innan skamms
voru þeir komnir heim að húsdyrum. Josep Benedek
hringdi bjöllunni af ákefð. Umsjónarmaðurinn staulað-
ist í hægðum sínum upp úr kjallaraíbúðinni.
Góðan daginn, herra Benedek, sagði hann.
Daginn, sagði Josep Benedek stutt. Hvað er að, gamli
maður? Hvers vegna gengur svona seint að opna?
Áfram — í lyftuna!
Jæja, drengir mínir, sagði frú Benedek og fagnaði
þeim í dyrunum að íbúðinni. Skemmtileg gönguför, ha?
Þótti þér gaman, Bandi minn, elskan?
Já, anzaði Josep Benedek. En ég minni þig á, að ég
vil ekki að þú kaupir hálfmána ofan í krakkann fyrir
matmálstíma. Það eyðileggur matarlystina og venur
hann á þess háttar óþarfa og óreglu.
Hálfmána? spurði konan. Ég skil þig ekki. Hvers
vegna ætti ég ekki að kaupa hálfmána, ef hann biður
um þá? Og þessutan — hvernig stendur á, að þú ert að
tala um hálfmána?
Ég hef sagt það, sem ég hef sagt, anzaði Josep Bene-
dek, án þess að vænta frekari áframhalds af þessum
59