Samvinnan - 01.08.1985, Qupperneq 40

Oblátan
Hælar hennar skullu
í gangstéttina, hraðar
og hraðar; hún
hljóp mig uppi.
fór að hrjóta. Þegar ég missti styrkinn
rétti hann mér hjálparhönd, gaf mér
sígarettur og peninga, og eina nóttina
tók hann mig með sér. Eftir það
höfum við sofnað á sama tíma.
Ég var einmitt að hugsa um hann,
og nú stóð hann þarna, fyrir utan skúr
Elísu, og glotti.
„Ég beið eftir þér,“ sagði hann.
„Afhverju?“
„Það færðu að vita á sínum tíma.
En fyrst vil ég fá mér í svanginn.
Kemurðu með inn?“
„Því þá ekki,“ sagði ég.
Ég mátti ekki ljóstra neinu upp.
Wasinski bankaði þrisvar á glugga-
hlerann, svo heyrðum við í Elísu, hún
sagði fastmælt: „Það er búið að loka“
„Enga vitleysu," sagði Wasinski.
„Nú, ert það þú.“ kallaði Elísa.
Hún snéri lyklinum, opnaði dyrnar og
hló.
í dimmu horninu voru báðir rúmen-
arnir eða ungverjarnir. Við vissum
ekki hvort þeir voru heldur. Þeir
þekktu okkur Wasinski, en þeir litu
ekki við okkur, héldu áfram að gaspra
á þessu voðalega hrognamáli sínu.
Elísa skrækti og hnippti í Janos, þann
yngri.
„Lögreglan kemur ef þið eruð með
læti.“
„Fyrir tvo,“ sagði Wasinski. Og við
mig: „Þig langar líka í, ha?“
Ég sagði: „Er eiginlega ekki
svangur. Svo hef ég ekki nóga peninga
á mér.“
„Ekki nóga peninga! Ekki nóga
peninga! En sú þvæla! Þú sem sópaðir
öllu til þín í gær.“
Það var satt, ég átti enga peninga
eftir. Ég hafði fengið frú Röser það
sem ég græddi í nótt og borgað
þvottinn, af því mér leiðast skuldir, af
því ég þoldi ekki lengur álasandi
augnaráð hennar, af því mig var farið
að langa til að komast í hreina skyrtu.
Ég hafði tíu pfenninga í vasanum og
svo auðvitað - nistið. Ef ég kærði mig
um gæti ég selt það. Báðir delarnir
þarna stunduðu svoleiðis. Vasar
þeirra voru sneisafullir af úrum,
hringum, skrautmunum. Veski þeirra
voru úttroðin af peningaseðlum. Ef
þeir sáu eitthvað sem glitraði
hremmdu þeir það eins og hreysikett-
ir.
lísa ýtti til okkar pylsunum.
Það rauk af þeim á pappadisk-
unum; hjá þeim var brauðsneið
og sinnepsdella.
Wasinski stakk báðum pylsunum
samtímis uppí sig. Mér bauð við
honum.
„Hvað, ertu ekki svangur?“ sagði
hann.
„Jú.“
„Ef þú ert blankur skaltu koma
með.“
„Nei, það get ég ekki.“
„Afhverju ekki?“
„Það er ekki hægt. Ekki núna,
minnstakosti. Ekki strax.“
„01ræt,“ sagði Wasinski, „þú kem-
ur þá seinna. Segjum klukkan ellefu.
Klukkan ellefu hjá leigubílunum.“
Ég beit í seinni pylsuna. Wasinski
mældi mig út.
Ég þreifaði á brjóstvasanum. Nistið
var þar, útlínur þess sæjust líklega í
gegnum vasann.
„Fínt er, klukkan ellefu hjá leigubíl-
unum,“ sagði hann og fór út.
Rúmenarnir eða ungverjarnir voru
ennþá að skrafa. Elísa hnuðlaði saman
pappadiskunum og fleygði undir
borðið.
Ég sagði: „Gefðu mér nokkrar síga-
rettur. Fjögur stykki - á ekki fyrir
fleirum.“
„Fínir kúnnar!“ hvein í henni og
taldi fjórar sígarettur úr pakkanum.
Ég vildi draga tímann á langinn, tvær
eða þrjár mínútur, þangað til Wasin-
ski væri horfinn.
Frá barnum í næsta húsi hljómaði
jasslag. Birgitte stóð í dyragætt-
inni, svo lítil og brothætt; ég leið
önn fyrir hana þegar ég sá hana með
ameríkumanni. Feginn hefði ég viljað
hitta hana oftar, en hún tók mig ekki
alvarlega. Nú stóð hún þarna ein. Ég
gekk framhjá. Ég lét sem ég sæi hana
ekki. Hún kallaði: „Hæ! Hæ!“
Tvisvar, þrisvar. Ég hélt áfram eins og
ekkert væri. Hælar hennar skullu í
gangstéttina að baki mér, hraðar og
hraðar; hún hljóp mig uppi. Hún þreif
um handlegginn á mér og snéri mér í
einu átaki.
„Ertu heyrnarlaus?“
Ég lét sem ég væri hissa: „Birgitte,
hvernig líður?“
„Takk, bara vel, ég er að bíða,“
sagði hún.
„Og það borgar sig?“
„Það veit maður fyrst á eftir.
William fór aftur uppá loft, ég týndi
púðurdósinni minni, veit ekki hvar.
Þetta er þriðji staðurinn sem við
40