Vikan - 02.12.1965, Síða 25

sprengdi af okkur ólagaham og
gerði okkur öll eins og við vorum
í raun og veru — eða vildum vera.
Þannig varð það um sjóferðina,
sem jafnan síðan var kölluð jóla-
róðurinn hans Péturs.
Jólaróðurinn hans Péturs varð
mér minnisstæðastur af öllu, sem
ég lifði þarna í þorpinu — og hann
er orsök þess, að ég rifja þessa
sögu upp . . .
Jú, það vantaði ekki, það gat
verið nógu skemmtilegt að tala við
karlana. En skemmtilegastur þeirra
allra fannst mér þó Pótur í Tanga-
búðinni, — Pétur Hallsson. Pétur var
hár vexti og vörpulegur á velli,
mikill í herðum, en hvatur og léttur
í spori. Það var sagt, að hann væri
tröllsterkur og hefði aldrei orðið
aflfátt. Hann var hvass á brún,
ennið hátt og mikilúðlegt, hakan
sterkleg og festuleg, svipurinn
markaður alvöru, sem jaðraði við
hörku. Pétur var hvorki margmáll
eða ýkja mannblendinn, en þó laus
við að hrinda mönnum frá sér, gat
átt það til að vera sérkennilega
rakleiður í svörum og hlýr í við-
móti, ef svo skyldi vera, einkum
ef hann var hreyfur af víni. Því
Pétri í Tangabúðinni þótti gott í
staupinu. Það var ekkert leyndar-
mál. En hann var ekki meiri
drykkjumaður en svo, að hann átti
oftast einhverja glætu á pelanum
sínum, þegar aðrir áttu ekkert —
og báru sig báglega. Oftast nær
áttu þeir ekkert.
— Svona er að kunna ekki með
þetta að fara, sagði Pétur, þegar
svo stóð á. — Dreyptu á þessu kunn-
ingi!
Það var ómögulegt annað en að
taka eftir Pétri í Tangabúðinni í
þessu litla samfélagi. Hann var
fyrirmannlegri en nokkur hinna sjó-
mannanna, gekk betur til fara,
hafði sitt eigið persónulega snið.
Litla býlið hans, Tangabúðin, var
spölkorn utan við þorpið. Framund-
an því hafði hann uppsátur sitt og
bát sinn og fiskhjall. [ kringum
litla íbúðarhúsið sitt hafði hann
grætt upp snoturt tún úr óræktar-
móa og þau höfðu kú í Tangabúð-
inni og nokkrar kindur. Fram und-
an húsinu var vel hirtur matjurta-
garður. Mér var sagt, að Pétur
væri fæddur og uppalinn þarna í
Tangabúðinni. Þá hefði Tangabúð-
in verið óttalegt hreysi, skelfileg
fátækt og sultur. Pétur fór að heim-
an strax eftir fremingu, fór til sjós,
var í förum víða um lönd í mörg
ár, gerðist síðan sjómaður á togur-
um í Reykjavík. Eftir það fór hann
að koma heim öðru hvoru, hjálpaði
móður sinni í elli hennar. Vorið,
sem hún dó, keypti hann kotið af
hreppnum og galt svo ríflega, að
hreppsnefndin hélt, að hann hlyti
að vera eitthvað bilaður. Síðan tók
hann að byggja sér þarna hús,
laga lendinguna, koma sér upp
fiskhúsi, girða móann, rækta tún.
,,Að hann Pétur skuli nenna því
Framhald á bls. 59.
VXKAN 48. tbl. 25