Vikan - 02.12.1965, Page 28

Það var daginn sem allar ár flutu
yfir bakka sína og brúarsporð-
urinn eystri á Jökulsá á Sólheimasandi
lenti á villigötum, að við rennum okk-
ur yfir holurnar á Zephyr frá bílaleig-
unni Bíllinn, yfir rásirnar og gegnum
aurskriðurnar og vinnukonurnar hafa
varla við á mesta hraða. Annað slag-
ið greinum við hluta af landslagi út
um foraurugar hliðarrúðurnar, Laxá í
Kjós beljandi mórauð og hvinurinn svo
mikill að yfirgnæfir stormgnýinn;
Hvítanes niðri við sjó á hægri hönd og
lítill Volvo frá Pósti & síma fastur
ofan í mýrinni þar niður af sem veg-
hefillinn er að moka aurskriðunni af
veginum; Hafnarfjall hátt, svart og
mikilúðlegt með skýjaskuplu niður (
augu; engir Hvítárvellir lengur, aðeins
vatnsflaumur og hálffIjótandi gamall
Moskvits svamlandi í gegn um hann.
Hvít hæna hlaupandi á móts við lækn-
isbústaðinn á Kleppjárnsreyjum og
mikilúðlegt fólk með blóðugur svunt-
ur hjá Kláffossbrú. Mjólkurbrúsi niðri
á vegi hjá Síðumúla og Hvítá belj-
andi yfir allar eyrar. Við stöðvum
Zephyrinn uppi á hæð, opnum hlið
og rennum bdnum niður brekkuna
heim á hlað — eitt hlað, gamalt milli
gamalla húsa og nýs.
Ég skokka upp tröppurnar, upp að
nýja húsinu. Þetta eru sérkennileg
þrep; eins og hraunstraumur sem hef-
ur storknað utan um vatnssorfna steina
og stöðvazt á birkilurkum, sem liggja
um þvert. Svo eru dyr í skjóli f kverk
móti suðri og vestri; reyndar er ekkert
veður hér, þetta er ( vari undir hárri
brekku og vindurinn nær ekki hing-
að, hann stekkur lengra fram af; kem-
ur niður einhvers staðar úti á Hv(tá
ellegar ekki fyrr en úti í Hálsasveit.
Það er lygnt og hlýtt þennan dag á
Kirkjubóli í Hvítársíðu.
Guðmundur Böðvarsson tekur sjálf-
ur á móti okkur; á enda von á okkur
þennan dag, þótt vonin væri farin að
breytast í þá von að við kæmum ekki,
þvf veðrið hefur tafið okkur svo að
það er komið fram undir kaffimál.
En hann lætur það ekki á sig fá,
heldur tekur hlýlega á móti okkur og
býður til stofu; lágvaxinn maður lið-
legur, sléttrakaður með glampa ( aug-
um, glettnisglampa. Klæddur í vinnu-
skyrtu og vinnubuxur. Ekki greiddur
sérstaklega í tilefni af gestakomunni.
Bara eins og hann á að sér, óþving-
aður og blátt áfram.
Bóndi í sveit. Skáld. Hvort tveggja?
Annað hvort? Eða eitthvað allt ann-
að?
— Ég er að minnsta kosti fyrrver-
andi bóndi. Svo mikið er víst. Hitt hef-
ur svo lengi blandazt saman við bú-
skapinn, að gera ýmislegt annað með.
Hins vegar er ég ekki prófessjónal
skáld. Til þess þurfa menn að hafa
betri undirbúning undir sitt lífsstarf og
sjálfsagt meiri tekjur af þvi, án þess
þó ég þekki þá hlið málsins.
— Skáldskapur hefur aldrei verið
starf hjá þér, er það?
— Nei, það get ég ekki sagt. Ann-
ars er svo komið fyrir mér nú, að ég
lifi bæði af skáidskap og aumingja-
skap. Ég er öryrki; hef tvisvar fengið
blóðtappa ( hjarta og hef því ör-
orkustyrk, og svo hef ég svolítinn lista-
28
Vlkan
heimsœkír
Guðmund
skáld ái
KiPkiuböli
mnouR
VERDUR
lEHUIRð
LVRIK
LÍKR
Ég er að minnsta kosti fyrrverandi bóndi.
Hitt hefur lengi blandazt saman við bú-
skapinn, að gera ýmislegt annað með.
Hins vegar er ég ekki prófessjónal skáld.
Til þess þurfa menn að hafa betri undir-
búning undir lífsstarf sitt og sjálfsagt
meiri tekjur af því.
Myndir: Kristján Magnússon.
Texti: Sigurður Hreiðar.
í viðtalinu, sem birtist á þess-
um síðum, getur Guðmundur
Böðvarsson þess, að bók hans
SaltJcom í mold hafi hlotið vonda
dóma og gert hann óvinsælan
að vissu leyti. Um réttmæti
þeirrar afstöðu skal mönnum
selt sjálfdæmi, og birtum við
hér með leyfi höfundar tvö
kvæði úr Saltkorni í mold, ann-
ars vegar úr fyrri hlutanum, sem
kom út 1962, en hins vegar úr
síðari hlutanum, sem er að koma
út um þessar mundir.
ÚR FYRRI HLUTA
Hér sefur Sálómon Jónsson,
svarthæröur, úfinn, grimmur,
afrenndur maJSur aö afli,
oröfár, rómurinn dimmur.
Hann safnaöi flekkóttum sauöum,
sjálfseignarbóndi á Gafli,
fjallkóngur maktarmikill,
mágur Þrándar í K'inn.
Hann refsaöi haröri hendi
ef honum var gert á móti
og háöi fjölmarga hildi
viö Hóls-Manga, bróöur sinn.
Hans ögun bitnaöi illa
á elzta syninum, Gvendi.
Hann sagöi viö snáöann: Sonur,
]>ú sýn'ist þungur til göngu
um veraldarhringinn víöan,
en náöu í hann Nasa minn.
— Hann hnýtti stráknum í stertinn
og stökkhleypti klárnum síöan.
ViÖ Manga var annaö aö eiga,
oröhvatan, lítinn skratta,
sem bæöi var þrœtinn og þvœlinn,
hann sagöi Salómon Ijúga
og Salómon Jónsson reiddist,
og Sálómon sagöi ekki meira,
því Sálómon flaug á þrælinn
og Sálómon festi meö fræknleik
einn fingur í bróöur sins kjafti
og ætlaöi aö rífa þar út úr
meö álveg sérstökum krafti,
og taldi þaö máklega meiöing
mantti, sem þrætti og laug,
og víst var Hóls-Mangi væskill
en vígtenntur eins og hundur
og fól, sem frægt er oröiö,
því fingurinn beit hann í sundur,
Viann tolldi rétt saman á taug.
— Og loks þegar lokiö var stríöi
og liösmenn þreyttir og móöir
þá sagöi Sálómon Jónsson:
— SérÖu fingurinn bróöirf
VIKAN 48. tlll.