Vikan - 02.12.1965, Síða 59

hinum. Guðmundur var lengi
að hyggja að meðulunum,
þar til hann loksins velur eitt
glasið og segir:
— Ætli maður noti ekki
þetta á þennan, mér lízt þann-
ig á hann.
Þannig hafði Guðmundur
tekið að sér fleiri lærða menn
til fyrirmyndar en verkfræð-
ingana.
Guðmundur setur nú aftur
frá sér glasið og snýr sér nú
að hundinum. — Þarna sérðu
hundinn, Metúsalem og hyg-
du nú vel að kvikindinu og
gakktu nú að því.
Taktu í hnakkadrambið á
honum, stingdu honum í klof-
ið. — Keflið upp í hann. —
Hnappelduna á hann. —
Rannsökum kvikindið. —
Þunnur á síðuna. — Þolir ekki
nema hálfan skammt — Lag-
gó, í klefann með hann.
Guðmundur hafði látið
lærisvein sinn um það að fást
við hundinn, eftir sinni fyrir-
sögn, en þegar kom að því
að troða hundinum ofan í
baðkarið, varð Metúsalem ó-
hægt um verkið og lagði nú
kennari hans hönd að með
honum. Eftir nokkrar svipt-
ingar koma þeir hundinum
niður í baðlöginn, en þá brauzt
hann með einhverjum óskilj-
legum hætti úr hnappeldunni,
og varð nú mikill fyrirgang-
ur í baðkerinu, og gengu gus-
urnar yfir bæði kennarann
og lærisvein hans. Hörfuðu
þeir frá, en hundurinn tók
undir sig stökk, lenti á Guð-
mundi Jenssyni Hafliða, sem
féll aftur fyrir sig á gólfið,
en hundurinn réðist á spil-
verkið fyrir dyrunum, sem
féll frá og þaut skepnan út
í buskann.
Guðmundur Jensson Haf-
liði reis þunglega á fætur,
sneri sér með virðuleik að
Metúsalem Betúelssyni og
sagði af miklum alvöruþunga:
— Þér er hér með vikið úr
starfi, Metúsalem Betúels-
son, dú duer ikke som hunde-
renser. ★
JólaróSur
Framhald a£ bls. 25.
að standa í þessu stússi", sagði
fólkið. — „Að hann skuli ekki held-
ur drífa sig til sjós og rífa upp
peninga á trcillara — hann, sem
getur valið um pláss"! En það var
nú einmitt þetta, sem Pétur Halls-
son nennti. Hann keypti sér lið-
legt þriggja manna far, setti vél
í bátnn og reri, þegar færi gaf —
reri einn á báti og fiskaði vel. —
„Að hann Pétur skuli nenna að
vera að gutla þetta einn"! sagði
fólkið. En Pétur gutlaði einn og
fiskaði á við þrjá. — Já, hann gekk
oft fram af fólkinu hann Pétur í
Tangabúðnni, með sínu kynlega j
hátterni. En það lék ekki á tveim '
tungum, að hann var vaskasti og 1
hyggnasti sjómaðurinn í þorpinu, i
og sennilega í öllum nálægum ver-
stöðvum. Þegar í nauðirnar rak, '
var alltaf leitað til Péturs í Tanga-
búðinni. Þegar brjótast þurfti út í
póstskipið í bandóðu veðri, var
sent eftir Pétri í Tangabúðinni. Ég
varð oftar en einu sinni vottur
þess, að menn röðuðu sér umyrða-
laust upp í bát hjá Pétri og lögðu
út í kolvitlaust veður og sjó, þó að
þeir hefðu ekki tekið í mál að
hreyfa sig undir stjórn annars
manns.
Já, hann gekk oft fram af fólk-
inu hann Pétur í Tangabúðinni. En
aldrei hafði hann gert það jafn
rækilega, eins og þegar hann hélt
einn vormorgun á báti sínum út í
Eyjar og færði heim með sér að
aflíðandi nóni hana Guðrúnu, dótt-
ur eyjajarlsins, Sveinbjarnar á Ytri-
Látrum, glæsilegustu heimasætuna
í byggðarlaginu. Það var sagt, að
það hefði gerzt í fuliri óþökk gamla
Sveinbjarnar. Hann hefði ætlað
henni allt annað og ríkara gjaforð.
Það átti að hafa orðið mikil rimma
í stofunni í Ytri-Látrum. Sumir
sögðu, að það hefði slegið í handa-
lögmál milli biðilsins og eyjajarls-
ins. Flestir höfðu það fyrir satt, að
Guðrún hefði sjálf tekið af skarið,
skipað tveim vinnumönnum föður
síns að bera kistu sína til sjávar,
kysst móður sína og sagzt vera
farin. Um kvöldið voru þau gefin
saman í hjónaband heima hjá prest-
inum.
En nú bjó Pétur í Tangabúðinni
með Guðrúnu og þau áttu átta
mannvænleg börn. Elztir voru tveir
drengir, fimmtán og sautján ára.
Hin voru öll fyrir innan fermingu.
Yngsta barnið hafði ég skirt, rétt
eftir að ég kom í vor. Og Guðrún
f Tangabúðinni var tvfmælalaust
glæsilegasta konan í þorpinu. Og
börnin hennar voru alltaf snyrtileg
og vel til fara. En þess vissu jafnvel
nöskustu kjaftakindur þorpsins eng-
in dæmi, að nokkurntíma hefði bor-
ið skugga á sambúð þeirra Guðrún-
ar og Péturs í Tangabúðinni. Það
þurfti raunar ekki annað en sjá
þau til þess að ganga úr skugga
um það, að þau voru mjög ham-
ingjusöm. Og hamingja — blómstr-
andi mannleg hamingja — var ekki
beinlínis neitt hversdagsfyrirbrigði
í þorpinu, að minnsta kosti ekki
svo á bæri. Það var svona rétt á
takmörkunum, hvort það taldist
sæmilegt fyrir fólk, að vera eins
hamingjusamt, eins og þau voru,
Guðrún og Pétur f Tangabúðinni.
SJÁLFVIRK BRAUÐRIST
STRAUJÁRN
GUFUJÁRN
Djúpsuðupottur
HEIMSÞEKKT
VÚRUMERKI.
FÆST f
NÆSTU
RAFTÆKJA-
VERZLUN
Rowente.
í 5 vaÍut fáCrror* & Co.
v J J
Snoppabraut 44 - Sími 16242
VIKAN 48. tbl. gt)