Vikan - 02.12.1965, Síða 60

Skemmtanir skammdegisins
ern framundan
RICHARD HUDNUT ELSKAR ALLAR KONUR
Richard Hudnut Fashion Style
hæfii bezt síSu hári. Einu sinnl
heima hárliðun, og hárið helzt
liðað um langan tíma.
Richard Hudnut Egg Shampoo
hæfir öllu hári og töfrar fram
eðlilega fegurð þess. Fyrir feg-
ursta og bezta útlit yðar —
byrjið ávallt með Richard Hud-
nut Egg Shampoo.
Þegar hátíð fer í hönd. eða
tíminn naumur, notar stúlkan
með stutta hárið auðvitað Ric-
hard Hudnut Rollquick heima-
hárliðun — og hárið fer betur
en nokkru sinni fyrr.
Aðlaðandi og ánægð með RICHARD rUDNUT
Og það eftir átjcin ára hjónaband.
Fyrr mátti nú vera!
III
Jólaföstudagarnir silast áfram.
Veðrið er oftast stirt. Það gefur
ekki á sjó, nema endrum og eins.
En það er reytingsafli og hvert
færi er notað. Einkum sækir Pétur
í Tangabúðinni sjóinn kappsam-
lega. Hann rær nú með drengjun-
um sínum, Sveinbirni og Halli,
sautján og fimmtán ára. Og öðru
hvoru gerist smávegis til upplyft-
ingar í skammdegisdrunganum.
Viku fyrir jól kemur póstskipið t.d.
að sunnan. Það er mikill viðburð-
ur. Ég fæ útlend og innlend blöð og
bækur, ferðafólk kemur í land, við
fáum gesti og við fáum fréttir.
Margir fá sendingar og böggla frá
vinum og ættingjum, sem eru farn-
ir suður — jólaglaðning, jólakveðj-
ur. Og margir eiga erindi um borð
! póstskipið, koma ofurlítið íbyggn-
ir í land, lauma lítilræði niður í
koffortshorn, skella ( lás. Jæja,
jæja, kannski yrði einhver ofurlitill
dagamunur á jólunum, þrátt fyrir
það. þó að fjandinn væri búinn
að hirða útgerðina. Eiginlega fór
fjandinn nú alltaf holloka, ræfill-
inn, þegar í harðbakkann sló, allar
götur síðan á dögum Sæmundar
fróða. Það bar ekki á öðru!
Við æfum söng (. kirkjunni á
kvöldin — undirbúum hátíðaguðs-
þjónustu. Það er einnig ánægjulegt.
Fólkið sækir æfingarnar dyggilega,
leggur sig fram. Það er yfir þess-
um samverustundum ylur áhuga og
mannlegrar góðvildar, viðleitni til
að skapa fegurð og skynja feg-
urð, þrátt fyrir takmarkaða getu
og kunnáttuleysi. Mér líður vel með
þessu fólki og er að verða því sam-
rýmdur, er að byrja skynja lífsað-
stöðu þess og þrár, dular hálfmeð-
vitaðar, vanmegna. Mér fer að
þykja vænt um það. Þegar öllu var
á botninn hvolft, hafði forsjónin
kannski ekki verið svo ýkja harð-
hent við mig, þegar hún úthlutaði
mér þessu þorpi.
Tveim dögum fyrir Þorláksmessu
er veður stillt að morgni, blæjalogn
og sjólítið, en dimmur skýjabakki
til fjalla. Þeir róa úr þorpinu nokkru
fyrir dögun. Um fótaferð er enn
gott veður, frostlítið, aðeins strekk-
ingur af landi og mistrað skýjakóf
til fjalla. Það er engin ástæða til
að óttast um bátana. Vonandi fara
þeir stutt.
En upp úr hádegi fer að hvessa.
Ekki með neinum ofsa, en auðséð
hverjum kunnugum manni, að nú
fer hann að með rok, harðskeytt
og svipótt aflandsrok af fjöllum.
Bátarnir fara að tínast að. Þeir hafa
lítið aflað, enda farið skammt, lít-
ið haft fyrir sinn snúð, nema vos
og erfiði eins og einatt áður. Fyrir
myrkur er síðasti báturinn úr þorp-
inu kominn klakklaust að landi. Það
er eins og létt sé af okkur öllum
fargi. Sjómennirnir hjálpa hverjir
öðrum til að setja og ganga frá
fátæklegum aflanum, njörva niður
allt lauslegt, sem fokið getur. Og
viðhafa gamanyrði í hálfkæringi.
„Oh, ætli maður tóri ekki fram yfir
hátíðarnar, þó hann færi svona
þessi róðurinn"! „Það er gott að
eiga fiskinn sinn inni hjá skaparan-
um. Það er ekki enn farið að aug-
lýsa gjaldþrot hjá honum"! — Svo
karlmannlega gátu þessir menn
brugðizt við erfiðleikum sínum. Það
er ekki svo auðvelt að koma svona
körlum á kné.
Það var eins og engnn okkar
myndi eftir Pétri í Tangabúðinni,
og sízt af öllu, að nokkur maður
hefði áhyggjur af honum. Það
minntist enginn á hann. Það þýddi
það, að enginn af bátunum hafði
orðið hans var á sjónum. Senni-
lega, hafði hann ekki róið. Eða var
þá kominn að á undan þeim. Hann
var svo sem vís til þess að sjá
þennan fjandans garra út fyrir-
fram, hann Pétur, og hreyfa sig
hvergi. Það væri svo sem alveg
eftir honum.
Það var komið ofsarok um kvöld-
ið klukkan átta, þegar söngæfing-
in í kirkjunni átti að byrja, hafði
verið að smáhvessa eftir því, sem
á daginn leið. Snjókoma var engin
að ráði, hreytti aðeins smáéljum,
en veðrið gekk á með þungum ofsa
og snörpum svipum á milli. Ég var
að efa mig á, hvort ég ætti að
fara upp í kirkju, bjóst helzt við að
þangað kæmi enginn maður, en réð
þó af að fara. Það sat ekki á
mér að draga mig í hlé, ef fólkið
legði það á sig að koma. Þetta var
ekki langur spölur, en ég átti fullt
í fangi með að valda mér og kom-
ast það.
Það fór eins og mig hafði grun-
að. Aðeins fáir höfðu árætt að
brjótast þennan spöl, aðallega karl-
mennirnir. Við sátum stundarkorn
og röbbuðum, vorum eiginlega í
þann veginn að leggja af stað heim-
leiðis og láta húsin geyma okkur,
þegar kirkjuhurðinni var hrundið
upp. Við litum öll til dyra.
Það var Guðrún í Tangabúðinni.
Hún gekk inn úr dyrunum, namstað-
ar eins og hún hefði fengið ofbirtu
í augun, greip í stólbrík. Hún var
veðurbarin og vot, höfuðfatslaus,
hárið úfið og vott, náföl, berhent á
gQ VIKAN 48. tbl.