Vikan - 02.12.1965, Qupperneq 63

VANDINN LEYSTUR
RAÐ SÓFI
húsgagnaarkitekt
SVEINN KJARVAL
nú ervandalaust að raða i stofuna svo vel
fari — þessi glæsilegu raðhúsgögn bjóða
ótal möguleika; þér getið skipt með þeim
stofunni.sett þau i horn eða raðað áhvem
þann hátt sem bezt hentar
fást aðeins hjá okkur
HUSGAGNAVERZLUN ARIMA JONSSONAR
laugavegi 70 simi 16468
hún eða einhver önnur vildi gera
svo vel.
Við lokuðum kirkiunni og héldum
á brott, þrtr hópar, hver i sína átt.
Veðrið var svipað og þegar við
fórum upp í kirkjuna. Ég fór að
hugsa um allar aðstæður. I raun
og sannleika sá ég enga björgunar-
von fyrir Pétur og drengina hans,
nema honum hefði lánazt að kom-
ast í var undir einhverri eyjunni í
flóanum. Að sjálfsögðu hafði hann
Ijósker með, ef honum tækist þá að
halda lifandi á því. Það var þess-
vegna ekki útilokað, að hans yrði
vart, ef hann var ofan sjávar. Hins-
vegar þorði ég ekki að gera mér of
miklar vonir. í þessu náttmyrkri og
þessu veðri mátti heita, að leit
væri útilokuð, þó að ekki væri
horft í hættuna. Og auk þess var
ekkert líklegra, en að Pétur hefði
skilað sér ( land fyrir löngu, ekkert
hefði orðið að hjá honum. Nei,
þetta var ekki álitlegt. Og ósköp
mundi fagnaðarsöngur jólanna
hljóma dauflega og hjáróma í litlu
kirkjunni okkar, ef við ættum nú
að missa tvo mannvænlegustu æsku-
mennina í þorpinu — og Pétur —
frá konu og fimm ungum börnum.
Það var skelfileg tilhugsun.
Og nú fæ ég í fyrsta sinn að
reyna það, hve þetta fólk bregzt
skjótt og drengilega við, þegar í
nauðirnar rekur fyrir einhverjum.
Það stóð ekki á því, að allir, sem
til voru kvaddir væru búnir til þess
liðsinnis, sem þeim var unnt að
veita. Og það leið ekki á mjög
löngu, þangað til við Katrín á póst-
húsinu vorum komin heim til mín.
Katrtn var traust kona, margreynd
og skynsöm, einörð og æðrulaus.
Ég gat ekki valið Guðrúnu betri
sálufélaga eins og á stóð. Pilt-
arnir, sem farið höfðu heim til Sig-
urðar skipstjóra komu f sömu andrá
og skýrðu mér hljóðlega frá mála-
lokum.
Ég vék mér að Guðrúnu.
— Jæja, Guðrún, stöðvarstjórinn
er kominn á vörð og hefur þegar
náð sambandi við fiskiplássin hér
í grennd. Hann er nú að kalla upp
skip hér úti fyrir. Það verður far-
ið í leit. Sigurður Guðbrandsson er
að drífa upp áhöfn á flóabátinn
og leggur af stað jafnskjótt og
hann kemst um borð og treystir
sér út úr höfninni. — Stöðvarstjór-
inn verður á vakt, þangað til ein-
hver vitneskja berst úr einhverri átt,
og í stöðugu sambandi við skip
og nálægar stöðvar.
Ég reyndi að segja þetta hressi-
lega, eins og þetta væri mjög þýð-
ingarmiklar ráðstafanir, eins og á
þessu væri óhætt að byggja tals-
verða von. Og kannski gæfi guð,
að svo reyndist.
— Og nú fer Katrín heim með
þér. Þú verður látin vita jafnskjótt
og okkur berst nokkur vitneskja.
En þú skalt engra tfðnda vænta f
bráð, ekki í nótt og ekki fyrr en
nokkuð er komið fram á dqginn —
í fyrsta lagi.
Mig langaði til að segja meira,
segja einhver hughreystingarorð,
láta í Ijós einhverja von. En ég
áræddi það ekki. Ég var sjálfur
sjómaður og vissi ósköp vel, hvað
hér var í húfi. Og Guðrún var eng-
in skynskiptingur, uppgerðarhreysti-
tal mundi aðeins særa hana.
Tveir röskir menn fylgdu þeim
Guðrúnu og Katrfnu út í Tangabúð.
Það var ofsarok.
IV
Og svo var ekki annað að gera,
en að bíða, — bfða átekta og biðja
og vona. Og þegar ég var orðinn
einn á fótum og allt var orðið
hljótt f húsinu, heyrðist mér ein-
hvernveginn veðrið færast í auk-
ana. Húsið skalf f stormkviðunum
og það gnast í viðnum. Það hangir
engin bátskel ofansjávar í þessum
ósköpum, sagði ég við sjálfan mig
— en reyndi að taka mig á, telja
mér trú um ólíklegustu tilviljanir,
sem kynnu að tafa orðið Pétri til
bjargar. — Kannski hafði hann náð
landi við einhverja úteyjuna og
fundið þar afdrep. Kannski hafði
hann orðið á leið einhvers vélbáts
úr innri verstöðvunum við flóann.
En svo buldu stormsvipirnir á hús-
inu og brutu jafnharðan þessar
veiku vonir hugans.
Vesalings Guðrún f Tangabúð-
inni! Það var auðvelt að geta sér
til um það hvernig henni myndi
líða í nótt.
Ég sofnaði ekki dúr um nóttina.
Veðrið hélzt hið sama. Löngu fyrir
dögun sá ég hvar Ijósin á flóa-
bátnum sigu út úr höfninni. Hann
hjó ofsalega á grunnbárunni. Senni-
lega braut á sundinu. Þess var að
vænta, að Sigurður Guðbrandsson
mundi reyna að vera kominn á leit-
arslóðir um það bil er birti af
degi.
Um fótaferð fór ég út á stöðina.
Tveir stórir vélbátar voru komnir
f leitina, auk fk5tbátsins. Nokkrum
skipum hafði ve^ið gert viðvart, en
óvíst um athafnir þeirra. Annars
ekkert að frétta. Rok hvar sem til
spurðist og skyggni slæmt Óvíst
um árangur af leit.
— Vonlaust? spurði ég.
— Já, nánast vonlaust, svaraði
stöðvarstjórinn dapurlega.
Dagurinn leið eins og martröð.
Það gerðist ekkert og við frétt-
um ekkert, aðeins það, að bátarn-
ir voru enn úti að leita. Sama veð-
ur.
Rétt fyrir myrkur fékk ég mann
til að fylgja mér út í Tangabúð.
Það var orðið dimmt þegar við
komum þangað. Ég barði að dyr-
um og Guðrún kom sjálf fram.
Mér sýndist hún hrökkva við þeg-
ar hún sá mig. Kannski var það
missýning.
— Ertu kominn til að segja mér
lát Péturs? hvfslaði hún.
— Nei, Guðrún, ég er ekki kom-
inn til þess. Bátarnir eru enn að
leita. Annars vitum við Iftið. Það
VIKAN 48. tbl. gg