Vikan - 02.12.1965, Qupperneq 85

FYRIR JÓLIN
VASALJÓS - VASALJÓS
ALLAR STÆRÐIR
Winther þríhjöl
3 GERÐIR
Sérstaklega
sterkbyggð
Ávallt fyrirliggjandi
ReiðhjólavenluHin
ORHIMH
Spítalastíg 8. Sími 14661.
Þá eru japönsku
batteríin
NOVEL
Allar
stærðir
og
gerSir.
Vasaljós
allar stærðir
FYRIR Transistor útvarpstæki.
FYRIR Transistor-segulbandstæki.
FYRIR Myndavéla-flash, vasaljós, allskon-
ar leikföng o.m.fl.
Ávallt fyrirliggjandi.
BATTERI
allar stærðir
Angelique og kóngurinn Framhaid af us. 15.
sultana-iach er, að hún þekkir ekki ótta. 1 öðru lagi, hún kann að
meta til verðs þær gjafir, sem hún gefur.
Með snöggri hreyfingu þreif hann alla hringana af fingrum sér og
hrúgaði þeim í hendur hennar. — Þetta er handa yður. Þér eruð það
dýrmætasta, sem til er. Þér eigið skilið að verða þakin gjöfum, eins
og goð á stalli.
Angelique starði i leiðslu á rúbínana, smaragðana og demantana,
alla tegunda fegursta gulli, en með jafn snöggri hreyfingu og hann hafði
þrifið þá af sér, renndi hún þeim aftur í hönd hans.
— Ómögulegt!
—• Ætlið þér að bæta einni móðguninni enn ofan á þær, sem þegar
eru komnar?
— Þegar kona í mínu landi segir nei, segir hún einnig nei við gjöfum.
Baktiari Bay andvarpaði djúpt, en reyndi ekki að tala um fyrir henni.
Þegar Angelique brosti, renndi hann hringunum aftur á fingurna,
einum eftir annan.
>— Sjáið, sagði hún og rétti fram höndina. — Ég held þessum vegna
þess, að þér gáfuð mér hann til staðfestingar á vináttu okkar. Litur
hans hefur ekki breytzt.
—• Madame gimsteinn, hvenær mun ég sjá yður aftur?
— I Versölum, yðar hágöfgi.
Þegar hún var komin út, fannst henni allt svo hræðilega dapurlegt
— auri ataður vegurinn, skýin, sem grúfðu sig yfir snævi
þakið landslagið. Það var kalt. Hún hafði gleymt að hún var i Frakk-
landi og það var vetur, og hún varð að fara aftur til Versala til að
gefa skýrslu um ferð sína, að reika um meðal fólksins, hlusta á enda-
lausar kjaftasögur, láta sér verða kalt, finna til í fótunum og tapa
peningum í fjárhættuspili. Hún vatt vasaklútinn milli fingranna. Tárin
þrýstu á.
— Mér leið vel þarna í hægindunum — já, mér myndi hafa liðið vel
.... að gleyma, að gefa mig á vald ástinni, hömlulaust, án þess að
hugsa um afleiðingarnar. Ó, til hvers var guð að gefa mér þennan
heila? Af hverju get ég ekki verið eins og venjuleg skepna, sem spyr
ekki spurninga?
Hún var bálreið út I kónginn. Allan tímann meðan á heimsókninni
stóð, hafði hún ekki getað losað sig við þá hugsun, að konungurinn
væri að nota sér hana eins og ævintýrakonu, af því líkami hennar
gæti reynzt utanríkisþjónustunni gagnlegur. Á stjórnartima næsta
konungs á undan haföi Richelieu slegið sér upp með því að láta gáfað-
ar konur njósna, þær sem voru nógu léttúðugar og fallegar og haldnar
djöfli undirferlisins og prettanna, og unnu engu fremur en að vera
mitt í atburðarásinni, tefla á tvær hættur.... og fórna öllu fyrir eitt-
hvað hærra, sem Þær vissu aldrei fyrir víst hvað var. Madame de
Chevreuse, gömul vinkona Önnu af Austurríki, sem Angelique hafði
hitt við hirðina, var ein af þeim fáu af þessari tegund, sem lifðu enn.
Hún var alltaf á varðbergi, ef henni skyldi berast hlutverk, sem hún
gæti leikið, fögur augu hennar undir skorpnum brúnum voru á verði
ef nokkursstaðar væri minnsti vottur um samsæri, vafði dularhjúp
hverja nýja kjaftasögu, og unga fólkið við hirðina vorkenndi henni
og gerði grin að henni. Angelique sá fyrir sér, að þannig yrði hún;
að enginn hlustaði á hana, þar sem hún bæri einn af þessum stóru,
fjaðurskrýddu herhöttum, sem nú voru löngu úr tízku.
Það lá við, að hún gréti af sjálfsvorkunn. Svo Það var það, sem
kóngurinn vildi breyta henni í! Nú þegar hann hafði ,,sína“ Montespan,
hverju máli skipti hann þá, hverjir gistu hjá Angelique? Það eina,
sem méli skipti fyrir hann, var að hún „þjónaði" hagsmunum kon-
ungsins og rikisins.
20. KAFLI
— Kóngurinn sagði nei, sagði einhver við hana um leið og hún
setti fótinn upp í neðsta þrepið á stiganum, sem lá upp í ibúð kon-
ungsins.
— Nei, hvað?
—• Nei, við hjónabandi Péguilin og Mademoiselle. Það er allt búið
og gert. 1 gær köstuðu þeir de Condé prins og d’Enghien, sonur hans,
sér að fótum hans hágöfgi til að sýna honum fram á hvílík vanvirða
slíkt hjónaband væri ættbornum prinsum eins og þeim. Það yrði gert
grín að þeim við allar hirðir Evrópu, og hann sjálfur, sem var á góðri
leið með því að láta heiminn skjálfa fyrir sér, yrði álitinn sneiddur
allri ættarvirðingu. 1 raun og veru var konungurinn á þeirra bandi
hvort eð var, svo hann sagði: „Nei!“ Hann sagði þetta við Grande Made-
moiselle í morgun. Hún brast í tár og þaut í örvæntingu til Luxem-
borgarhallarinnar og leitaði sér skjóls þar.
— Vesalings Mademoiselle!
1 biðstofu drottningarinnar fann Angelique Madame de Montespan,
þar sem hún var að ljúka snyrtingu sinni með aðstoð fylgdarliðs sins.
Kjóll hennar var úr skarlatsrauðu flaueli, útsaumaður með gulli og
silfri, og þakin dýrmætum steinum, og hún var önnum kafin við að
reyna að koma löngum, hvítum silkifeldi þannig fyrir, að hann færi
eins og henni þóknaðist. Louise de la Valliére var á hnjánum við hlið
hennar og hjálpaði henni.
— Nei, ekki svona, heldur svona. Hjálpaðu mér í drottins nafni,
Louise. Þú ert sú eina, sem getur gengið almennilega frá þessu silki,
það er svo hált, en er það ekki dásamlegt!
Það kom Angelique á óvart að sjá, af hve mikilli auðmýkt Louise
de la Valliére sætti sig við embætti sitt sem aðstoðarstúlka hjá þeirri
konu, sem hafði rutt henni úr sessi.
— Svona, þetta er betra, held ég. Þú ert seig, Louise, þú hefur gert
þetta nákvæmlega rétt. Ég kemst aldrei af án þín, þegar ég þarf að
klæða mig. Kóngurinn er svo kröfuharður! En þú hefur töfratök á þessu.
Það er Madame de Lorraine og Madame d’Orléans að þakka. Þær
kenndu þér smekkvísina, þegar þú varst í fylgdarliði þeirra. Hvernig
list þér á, Madame du Plessis?
— Mér finnst Þú stórkostleg, muldraði Angelique.
Hún var að reyna að sparka frá sér öðrum kjölturakka drottningar-
innar, sem hafði verið að gjamma að henni allt frá því að hún kom
inn.
VIKAN 48. tu. gg