Æskan - 01.11.1971, Síða 16

RICHARD BECK:
Stjarnan, öllum stjörnum skœrri,
stráir geislum enn á ný
yfir jarðarbyggð og borgir,
brosir gegnum vetrarský.
Hennar skin á himin ritar
heimsins von um sœlli tið;
fyrirheit um friðardaga
flytur hennar ásýnd blið.
Jólastjarnan himinheiða
hjörtum mccddum kveikir fró;
geislahendi leið hún lýsir
likt og viti yfir sjó.
■-
Svo sneri hann aftur að dyrum Páfagarðs, fékk varð-
manninum blómvöndinn og bréfið og sagði biðjandi
röddu: „Viltu ekki fá páfanum þetta frá mér? Ég er viss
um, að hann tekur á móti mér, þegar hann fær blómin
og les það, sem ég hef skrifað."
Áheyrn hjá páfanum
Þessu hafði varðmaðurinn ekki búizt við. Bar-nið og
blómvöndurinn höfðu skyndilega komið honum í slæma
klípu, sem hann slyppi ekki svo auðveldlega úr, meðan
Jjessi stóru augu, full trúnaðartrausts, héldu áfram að
einblína á hann. En hann hafði samt nokkra reynslu í
Jjví, hvernig bregðast skyldi við slíkum málum.
Hann þurfti ekki að gera annað en biðja einhvern
starfsfélaga sinn að taka við varðstöðunni augnablik,
fara svo inn í varðmannaklefann, kasm blómunum og
bréfinu í pappírskörfuna, dveljast hæfilega lengi þar inni
og koma svo aftur út og segja drengnum, að hans heilag-
leiki Jsakkaði fyrir blómin og honum Jjætti leitt, að að-
kallandi og þýðingarmikil málefni gerðu honum Jjað
ókleift að veita honum áheyrn.
Varðmaðurinn hélt strax inn í varðmannaklefann, stað-
ráðinn í að leika þessar listir sínar. En Jægar hann var
kominn Jjangað inn, uppgötvaði hann sér til mikillar
undrunar, að nú gat hann ekki leikið J^essar listir.
Þarna stóð pappírskarfan og gapti eins og stór munnur,
sem beið eftir fórnargjöf sinni. En fingur hans gátu samt
ekki sleppt takinu á litla blómvendinum. En hve litlu
blómin voru fersk, svöl og yndisleg! Þau komu honum til
þess að hugsa um hinar fjarlægu bernskustöðvar í grænu
dölunum nálægt Luzern. Hann sá nú fyrir sér að nýju
hin snæviþöktu fjöll bernskunnar, litlu, snotru kofana,
sem líktust helz.t leikföngum, og gullgráu kýrnar með
blíðlegu augun, sem voru á beit í blómskreyttum fjalls-
hlíðunum. Og hann heyrði hina hrífandi, hvellu hljóma
í klukku forystukýrinnar.
Hann var svo ringlaður vegna Jæssara viðbragða sinna,
að hann fór út úr varðmannaklefanum og reikaði áfram
eftir löngu göngunum, því að hann vissi ekki, hvert
hann ætti að halda eða hvað hann ætti að gera við gjöf
drengsins. Til allrar hamingju rakst hann bráðlega á lít-
inn, önnum kafinn prest, sem var einn af hinurrl fjöl-
mörgu skrifurum og riturum, sem starfa í Vatíkaninu.
Presturinn stanzaði alveg undrandi við Jressa sýn, sem
fyrir augu hans bar. Hann starði undrandi á stóra, sterk-
byggða varðmanninn, sem stóð Jjarna eins og Jjvara og
einblíndi hjálparvana á svolítinn blómvönd, sem hann
hélt á.
Og Jrannig gerðist hið litla kraftaverk, sem færði bænar-
skjal og fórnargjöf Pepinos litla yfir Jjau landamæri í
höllinni, sem greindu á milli hins veraldlega og kirkju-
lega hluta ríkisins. Varðmanninum til mikils léttis tók
presturinn sem sé á móti Jressum tveim hlutum, sem
brenndu fingur hans, en hann gat samt ekki fengið sig
til þess að kasta burt. Og þessir tveir hlutir hrifu einnig
prestinn á undarlegan hátt með þeim einkennilega áhrifa-
14