Æskan - 01.11.1971, Síða 36

Bakkabönd
Útsaumuð bakkabönd eru skemmtileg
jólagjöf. Nota má böndin í baðherbergi,
snyrtiherbergi eða gestaherbergi. Eins og
þið sjáið á mynd 3, fer það vel. Á mynd
1 er rósinkransinn mynztrið, sem saumað
er í böndin f fullri stærð. Bezt er að nota
hörléreft, og þá er saumað með amagu-
garni. Lengd efnis er 120 cm en breidd 12
cm, litirnir í rósinkransinum eru Ijósrautt,
dökkrautt og grænt, 1 dokka af hverjum lit
nægir. Aðferð: Mælið 2 cm frá brún og
byrjið eftir mynztrinu; þegar þið hafið lok-
ið við einn krans, þá teljið þið 14 þræði
niður og byrjið á næsta kransi, þannig
haldið þið áfram þar til 8 kransar eru saum-
aðir á hvert band, sem verður framhlið.
Pressið vel á röngunni og faldið í brúnir
efnis Vi cm fald, saumið saman böndin,
svo saumur verði á miðju bandi og smeyg-
ið síðan gegnum góðan tré- eða málmhring
og saumið síðan saman á bakhlið.
V I
Það, sem
búálfnrinn lærði
á
aðfangadagskvold
jfl^^ jflú var masað uppi á loftinu. ,,Ó! Ho! Já! — Ó! Ho! Já! Nú eru jólin
/ komin aftur!“ Það var búálfurinn, sem sagði þetta. Svo setti
hann nefið upp i loft og hnusaði. Og svo sagði hann: „Jæja,
^9^ gott er það, að húsbændurnir hafa ekki gieymt búálfinúm sinum
í ár, þó að minna sé orðið um jólamatinn nú, en var í gamla
daga.“ Og svo skimaði hann kringum sig. Þarna á miðju gólfi stóðu allar
krásirnar.
Þarna stóð grautarskál með þykku lagi af kanil og sykri ofan á, smjörholu
í miðju en möndlur stungu upp hvítum kollinum hér og hvar um alla skálina,
gegnum rauðbrúnt kanil-lagið. Á diski þar hjá stóð vænn biti af gæsasteik
og lagði af henni ilminn, og ekki hafði gleymzt að setja þarna stóra könnu
með jólaöli. Hans litli, gárunginn á bænum, hafði auk þess sett litið jólatré
með stjörnu inn til búálfsins.
Búálfurinn neri saman höndum af ánægju. Svo settist hann og tók til matar
síns. Hann tók stóra skeið af graut, en áður en hún var komin í munninn
heyrði hann sagt með aumingjalegri og veikri rödd: ,,Biddu við!"
Búálfurinn varð svo hræddur, að hann missti skeiðina á gólfið.
„Hver er þar?“ spurði hann.
„Það er bara ég,“ sagði eitt hrisgrjónið.
„Og hvað vilt þú mér, örkvisinn þinn?"
„Mér sýndist þú vera svo gráðugur, að ég ætlaði að biðja þig að éta okkur
ekki alveg upp.“
„Ég hef það nú eins og mér sýnist."
„Þá ertu heimskur."
„Hvernig þá?“
„Ef þú leifir svolitlu af matnum, getum við grjónin, sem eftir verðum, sagt
þér ævisögu okkar, og því gætirðu haft gaman af.“
Búálfurinn fór að hugsa um þetta — ----------jú, vist gæti hann það; hann
þyrfti ekki að leifa svo miklu, einum spæni eða svo, einum sopa af öli og
ofurlitilli tætlu af gæsarbjórnum. Og svo gæddi hann sér á matnum.
En þegar hann var orðinn saddur, strauk hann siða skeggið sitt, en hrís-
grjónið tók til máls:
„Að vísu er ég minnst hér i hópnum, minni en mandlan, gæsin, tréð og
jólastjarnan, en ég er nú samt mikilsverðasta sáðkornið í veröldinni. Hundruð
milljóna manna í Kína, Japan, Persíu og Arabiu lifa nærri þvi eingöngu á mér!“
„Uss!" hneggjaði gæsin.
„Jú, þetta er satt. Og það er gaman að rækta mig. Ég vex upp úr akri, sem
stendur undir vatni, og það eru ekki nema öxin, sem standa upp úr vatninu
— og allur þessi raki gerir loftslagið óheilnæmt." Og hrisgrjónið sagði frá
mörgu merkilegu í ókunnu löndunum, þar sem það vex, og gat þess, að það
hefði verið ræktað i Kína mörg þúsund árum áður en Kristur fæddist.
„Þetta er nú gott og blessað," sagði búálfurinn, „en voru það ekki ein-
hverjir fleiri, sem ætluðu að segja frá?“
„Jú, ég!“ kallaði mandlan.
„Og hvað hefur þú á samvizkunni?"
34