Skírnir - 01.01.1917, Síða 86

Skirnir]
Ritfregnir.
79
og að hann ann þessu þrennu, hvar sem hann finnur það saman,
sannar hið fornkveðna, að hvað elskar sór líkt. Það er æfinlega gott
að vera með Hannesi Hafstein, og ekki sízt vegna þess,að þar er enginn
tvískinnungur milli sálar og líkama. Forn-grískir spekingar, sem
héldu því fram, að sálin væri einskonar »harmonía« eða samhljómur
líkamans, mundu hafa bent á Hannes Hafstein til sönnunar, ef hann
hefði lifað þeirra á meðal. Og ef vór lítum á ljóð hans, þá finn-
um vór hið sama: Formið girnist ekki gegn efninu, nó efnið gegn
forminu. Þar er samhljómur. Vór finnum sálina í forminu, í
hreyfingunni, í fallandi kvæðisins, sem lyftir sór í djörfum leik —
sem lausklædd mey f dansinn fer. I íslenzkri náttúru hefir hann
séð og fundið æskufegurðina, morgunblæinn, ástaratlotin og æsku-
þorið. Það er hann sem hefir kveðið þetta um landið okkar:
Sem framgjarns unglings höfuð hátt
þín hefjast fjöll við ölduslátt.
Ætti eg að óska íslenzkri þjóð góðra gjafa, þá mundi eg óska
henni þessa þrenns: æsku, gleði og fegurðar, og þegar eg drekk
skál Hannesar Hafstein, þá drekk eg um leið skál þessarar þrenn-
ingar. — En eg var næstum búinn að gleyma seinni vísunni úr
draumnum hans. Hún er svona:
Eg skæru glasi helt í hendi fast,
sem hönd það væri’ á kærum vin:
En, minst er varði, bikar sundur brast
og brotin skáru æð og sin.
Ef þið haldið, að þetta hafi verið hefnd fyrir það að hann var svo
óþjóðlegur að drekka úr krystal-glasi í stað þess að súpa á kútn-
um, eða það hafi verið bending frá forsjóninni um það að hann
ætti ekki framvegis að bragða vín, þí skjátlast ykkur. Að bikar-
inn brast, það voru — »einber svik úr kaupmanninum«.
Og nú vil eg drekka upp á það, að fyrri hluti draumsins ræt-
ist á hinni íslenzku þjóð, svo hún geti einum rómi gert orð skálds--
ins að sfnum og sagt:
Úr krystal-glasi gullið drakk eg vín,
og gieðin kysti varir mér.
í djörfum leik sór lyfti sála mín
sem lausklædd mey í dansinn fer.
Þá verður vísan þ j ó ð 1 e g.
Gleðln lifi!«