Mjölnir - 01.01.1902, Page 13

11
naumast glejrnt gleðibrosinu á grátþrúngnu andliti aum-
ingja barnsins, þegar þá menn lrar þarloks að, senr hvorki
gengu fram hjá moð kreruleysi nje horfðu á með forvitni.
Jeg vildi óska að þú hefðir sjeð þá sjón, þegar menn
þessir studdu drykkjumann þenna inn úr dyrunum á
hreysinu lians, en sleptu honum of fljótt, svo að hann
datt endilaugur fyrir fœtur konu sinnar, sem sat með
hvítvoðung í fanginu. — —
Þú hefðir átt að sjá kouuna hjerna um daginn, sem
fór í þriðja eða fjórða skipti þann daginn inn á aðal-
knæpu þessa bœjar til að srekja son sinn þangað, heyra
svo viðtökurnar og þakklætið, sem hún fjekk fyrir ómakið
og heyra hana sjálfa segia grátandi: „0, jeg er miklu
hræddari um drenginn minn, þegar liarm er í landi held-
ur en þegar hann er úti á sjó í roki“.
Dœmin eru ótal hvei’t öðru svartara. Vaninn einn
og tilfin ningarleysið dregur fjöður yfir þau.
Ef þú vilt sjá eyrndina og sje ekki maunkærleiki
þinn tóm lýgi og hræsni, þá muirtu brátt fara að styðja
þá, sem reyna að hjálpa drykkjutnönnunutn og styðja þá
með fleiru en tómum aðfrnniirgurn.
Það eru ótal verkefni fyrir lrcndi.
Þú getur gengið í bindindisfjelag og stutt svo málið
í orði og verki
l'ú getur stutt að því, að biudindisfjelögin eða stúk-
urnar losni við hættulegustu átumein sitt, sern sje laun-