Blanda - 01.01.1940, Page 8
6
var eg þjáður af slagaveiki fyrstu 5—6 ár ævinn-
ar, en svo hvarf sá sjúkleiki allt í einu, og hef síðan
ekki til hans fundiö og haft jafnan fremur hrausta
heilsu. Frá æskudögum mínum til fermingaraldurs
gæti eg ýmislegt sagt, en þvi verð eg aö sleppa a'Ö
mestu. Fyrstu minningar mínar eru þær, er eg fór
á stekkinn á morgnana meö móöur minni, og er
mér jarmur og fögnuöur litlu lambanna í fersku
minni, þá er þau fundu mæður sínar og þær þau.
Þá er eg vor oröinn 6 ára, fór eg aö reka kýrnar i
haga á hverjum morgni langa leiö, ávallt berfættur,
og stóð þá ekki upp úr djúpu moldargötunum á
Brúarheiöi, en frá því aö eg var 10 ára og til ferm-
ingaraldurs hafði eg smalamennsku á hendi, og var
hún mjög erfiö, einkum eptir fráfærur á sumrin,
því aö Brú liggur nálægt afréttinni, og sóttu ærn-
ar mjög þangað. Varö eg að fara á fætur fyrir miðj-
an morgun og kom opt ekki aptur fyrr en undir
hádegi og varð þá stundum að leggja aptur af stað,
ef eitthvað vantaði. Hljóp eg jafnan við fót, létt-
klæddur og berfættur, og mæddist lítt, þótt eg trítl-
aði þetta tímunum saman, en þreyttur var eg opt
orðinn og sofnaði stundum út frá matnum. En full-
orðna fólkið var þá ekki alveg á því að vorkenna
unglingunum, þótt þeir fengju svefn og hvíld af
skornum skammti, þóttist hafa haft það miklu
verra í uppvexti sínum, krakkarnir hefðu gott af
því að reyna dálítið á sig, þeim væri léttur fótur-
inn o. s. frv. Menn hafa enga hugmynd um það nú,
hversu óharðnaðir unglingar voru þrælkaðir í sveit-
unum fyrir 50—60 árum, því að nú eru allt aðrir
tímar og hugsunarháttur manna mjög breyttur.
Orðið „barnlúinn" mun tæpast þekkt í sveitum nú,
en þá heyrðist það opt sagt um miðaLdra fólk og
þar yfir, en þeim mönnum hafði verið ofþjakað á