Blanda - 01.01.1940, Page 11
9
fólkiö kunni svo aö segja utan aö, haföi aldrei lært
annaÖ bóklegt á ævinni, svo aö minniö var ekki of-
hlaðið af lærdómi. — Þjóðhátíðarárið 1874 er mér
að ýmsu leyti minnistætt. Þá um vorið fór eg fyrsta
skiptið kaupstaðarferð fyrir föður minn suður í
Hafnarfjörð, þótt eg væri þá varla orðinn bagga-
tækur, nema á allra léttustu klyfjar. Var eg þá á
14. ári. Þótti mér Hafnarfjörður stórbær og kaup-
mannahúsin þar hin veglegustu, eins og eg kæmi
i nýjan heim. Sama sumarið vísiteraði Pétur biskup
Árnessýslu, og fór eg þá til yfirheyrslu ásamt öðr-
um börnum að Haukadal. Varð oss krökkunum
biskup mikill í augum og stórfenglegur, en hann
spurði' svo liðlega og Ijúfmannlega, að allur geigur
við hann hvarf, og að yfirheyrslunni lokinni man
eg, að hann spurðist fyrir um, hver eg væri, klappaði
svo á koll mér og mælti: „Lærðu sem mest.“ Hug-
festi eg þau orð svo, að þau hafa ekki mér úr miríni
liðið, en eg bjóst ekki þá við, að lærdómur minn
mundi verða á marga fiska uin fram kveri'S. —
Sama sumarið var eg staddur við þjóðhátíðarhald
í Haukadal 2. ágúst, en því næst fór eg ásamt mörgu
fólki úr nágrenninu til Geysis að skoða kónginn;
Kristján 9., og fylgdarlið hans. Gekk eg fyrir kóng
og kvaddi hann ásamt föður mínum, er færði hon-
um stutt kvæði og þá laun fyrir. Hafði eg hugsað
mér konung glæsilegri og gervilegri, klæddan í
pell og purpura, en oss unglingunum virtist hann
rétt eins og fólk flest, er vér höfðum áður séð, og
urðum ekki varir við konungsljómann, en allir lof-
uðu lipurð könungs og lítillæti. Oss strákunum varð
starsýnna á Valdimar prins og þótti hann vera einn
af oss, enda á líku reki (á 16. ári), og hópuðumst
vér í kringum hann, gengum með honum um „sand-
ana“ og töluðum við hann á bendingamáli og með