Blanda - 01.01.1940, Page 12
10
handapati og gekk vel. Leizt oss vel á þann pilt,
og var hann hinn kátasti. — Um haustiS s. á. fór
eg í fyrsta sinn í göngur á Biskupstungnaafrétt,
og síðan á hverju hausti til 1879, og þóttu mér
þær fjallferSir mjög skemmtilegar, og þá ekki síS-
ur réttirnar, en slarksamt var stundum í Tungna-
réttum á þeim árum og mætti segja ýmsar sögur af
því.
VoriS 1875 var eg fermdur af séra GuSmundi
Torfasyni, sóknarpresti mínum (d. 1879), og var
þaö hið siöasta prestsverk hans þar í Tungunum, en
hið fyrsta, þá er hann skíröi mig. Hann hafSi veriS
glímumaSur góSur, snar og fylginn sér, og var þá
enn svo fjörugur, 77 ára gamall, aS hann fór í glímu
viS oss fermingarstrákana, en var þá orSinn fót-
hrumur karlinn, svo aS hann féll stundum. Dágott
þótti honuin í staupinu, en var annars mesta ljúf-
menni og vel þokkaSur. Torfhildur Hólrn skáld-
kona, systurdóttir hans, var rnjög svipuS honum í
andlitsfalli. — Eptir ferminguna vaknaSi meS full-
um krapti löngun min til frekara náms, en þar stóSu
fyrir harSlæstar hurSir, fyrst og fremst bágur fjár-
hagur foreldra minna, en jafnframt þögul mót-
spyrna föSur míns, er ógjarnan mátti eSa vildi
missa mig frá vinnu sem elzta barn. Mun þar og
nokkru hafa valdiS, aS foreldrar hans höfSu i æsku
hans bægt honum frá aS ganga menntaveginn, sem
hann hafSi haft mikla löngun til, en þau vildu ekki
missa af honum sem einkabarni og fyrirvinnu. Mun
þetta hafa kælt hann svo, aS hann v*rS einrænni
í skapi en ella, nokkuS harSlyndur og kaldlyndur
og fremur fálátur jafnan. Mun honum ekki hafa
þótt mér vandara utn en sér aS fara á mis viS frek-
ari menntun. MóSir mín var allólík honum aS skap-