Blanda - 01.01.1940, Side 14
12
móöur minni vi’ö gegningar. Er mér sérstaklega í’
minni hinn óvenjumikli páskabylur, er stóö látlaust'
heila viku, svo aö ekki varð komizt í fjárhús. í
þeim byl (2. apríl) varð Hákon Bjarnason kaup-
maöur á Bíldudal úti á Mýrdalssandi. Nokkru áöur
þennan vetur (snemma í febr. 1877) komst eg í
hinn mesta lífsháska, er eg hef komizt á ævi minni,
aöeins af ungæöis fifldirfsku og forsjáleysi. Eg óð.
þá yfir Tungufljót á svonefndu Þverbrekknavaöi,
skannnt frá Brú, í svo miklum flugvexti og leys-
ingu, aö ríöandi maöur haföi snúiö frá því sem
ófæru um morguninn. Skil eg ekkert í því enn í
dag, aö eg skyldi komast lifs af úr þeim háska,.
en þaö hafa ekki verið uppi dagarnir, en svo mikla-.
ráðningu fékk eg við þessa ofdirfsku mína, ung-
lingur á 17. ári, aö eg hef verið fremur deigur við
stórvötn síðan. Ætla eg ekki að lýsa þessu flanf
mínu frekar hér, því aö það var mér ekkert til
frægöar, þótt eg með ólíkindum fleyttist lifs úr
þeim flaumi. En á bakfnu bar eg mestan hlutann
af Arbókum Espólíns, er eg haföi fengið lánaðar
hjá séra Guðmundi Torfasyni og sótt til hans, og"
var nú á heimleið með þær. Urðu allir heima for-
viða, er og kom hlaupandi frá fljótinu, og ætluöu-
ekki aö trúa þvi, að eg hefði vaðið það í þeim vexti.
Var mér svo kalt úr ísköldu jökulvatninu, að eg
fann lítt til fótanna, háttaði skjótt ofan i rúm, tók-
að lesa og leið vel, varð ekkert meint við vosið. —
Þetta sumar (1877) fékk eg bónda á næsta bæ til
að ganga með mér í Bókmenntafélagið, en ekki
stóð það lengur en 2 ár, þá skarst hann úr leik,
svo að eg gat ekki greitt tillagið nokkur ár, en
nafn mitt mun þó jafnan hafa staðið á félagaskrá
síðan 1877, eða nær 50 ár, og mun eg því vera meðal
hinna allra elztu félagsmanna. Haustið 1877 kom