Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 15
i3
-eg fyrst til Reykjavíkur og fann þá aö máli Egil
Jónsson bókbindara og mæltist til þess, a'ð hann
tæki mig til kennslu í bókbandi, því að eg var
nú orðinn úrkula vonar um, að eg gengi mennta-
veginn, og vildi þá helzt læra bókband í þeirri ein-
feldnislegu trú, að eg gæti þá fremur lesið bækur( !).
Þekking mín á þeirri atvinnu var nú ekki meiri en
þetta. Egill gaf mér góðar vonir um, að hann mundi
taka mig til kennslu, og kvaðst ætla að skrifa mér
nánar síðar. Var eg nú hinn hreyknasti og hélt
heim til mín austur, en skönunu eptir að eg var
kominn heim, frétti eg, að Egill hefði orðið bráð-
kvaddur rétt eptir jólin (27. des. 1877), og var þá
útséð um bókbandsnám hjá honum, en eg var ekki
-af baki dottinn með þetta fyrir það. — Um vetur-
ínn 1878 fór eg til sjóróðra suður á Alptanes og var
ráðinn í skiprúm hjá Jóni snikkara Steingrímssyni
í Sviðholti, en á leiðinni éuður varð eg fyrir því
áfalli að slasa mig á broddstaf, er rakst ofarlega í
lærið á mér inn að beini, og lá eg rúma viku í því
meiðsli hjá móðurbróður mínum, Hróbjarti bónda
Þorsteinssyni á Heiðarenda i Grímsnesi; komst eg
svo suður, en var stinghaltur lengi. Reri eg um
veturinn í Sviðholti, en aílaði fremur litið, um 300,
að mig minnir. Fyrsti fiskur, er eg dró úr sjó, var
stútungur lítill, og þótti hinum hásetunum það frem-
ur litils háttar dráttur, en formaðurinn greip þá
fram í og sagði: „Mjór er mikils vísir“, en sá vísir
varð aldrei mikill hjá mér, svo að þetta rættist ekki,
sem betur fór. Mér féll sjómennskan ekki rétt vel,
og hef aldrei öfundað þá, sem þá atvinnu stunda.
Þá var sá siður, að hafa aldrei matarbita með sér
á sjóinn, þótt róið væri í dögun og setið allan dag-
inn til kvelds, en blöndukútur var jafnan hafður í
skipinu til drykkjar. Eg gæti sagt hitt og þetta frá