Blanda - 01.01.1940, Page 55
53
er prýöir hermenn, fékk þannig strax og seinna
fleiri embætti viö herinn og þjónaöi þeim í hér um
bil io ár hér eftir. Hann giftist 1812 og bjó í Kaup-
mannahöfn, til þess 1819, þá honum var veitt bæjar-
fógetaembætti í Skelskþr á Sjálandi. Til þess-
arar breytingar knúöi hann erfiöur efnahagur og
mikils til of lítil laun, til þar af aö geta forsorgaö
konu og fleiri börn i höfuðstaðnum. Öll þessi ár
kom eg hartnær daglega í hans hús og borðaði hjá
honum um miðjan daginn, aö mig minnir þrjú eða
fjögur seinustu árin, er hann dvaldi í Kaupmanna-
höfn. Eg heimsótti hann ekki oftar en einu sinni í
Skelskþr, því árið 1821 fékk eg embætti hér á
landi og skildi þá algjörlega við höfuðstaðinn; þó
fóru bréf hans og mín á milli, ogsvo eftir þann
tíma, en nokkuð á strjálingi vegna fjarlægðar og
annríkis á báðar síður. Eg hefi minnzt á allt þetta,
til þess að þar af verði auðséð, aö eg var mannin-
um nákvæmlega kunnugur og ætti því að vera fær
um að geta lýst gáfum hans, lærdómi og sinnisfari,
að minnsta kosti á fyrri hluta æfi hans, er var okkar
eiginlegi samverutími, og að nokkru leyti eftir að
við fjarlægðumst hver annán, þá bréf við og við
fóru okkar í millum.
Amtmaður Grímur var einhver hinn fríðasti mað-
ur, bæði aö andlitsfari og öllum líkamaskapnaði;
góður meöalmaöur á hæð, í framgöngu siðlátur og
hinn snotrasti, þó sumum sýndist, sem stundum
bæri svo fyrir, að hér í léti sig í ljósi í meira lagi
alit hans á eigin persónu og virðingu. Af þessum
Hkamans gjörfugleik var hann ogsvo i afhaldi er-
lendis af öllum heldri mönnum, ekki minnst í her-
mannastandinu.
Að minni þekkingu hafði hann mikið góðar gáf-
ur, ekki svo fram úr skarandi fljótar, en fastar og