Blanda - 01.01.1940, Page 111
109
II. Hvernig geymast ættir manna?
íslendingar hafa verið mjög hneigðir til ætt-
fræði og mannfræði, sem kunnugt er. Margir
hafa að minnsta kosti eflaust viljað vita og
geyma ætt sjálfra sín. En hvernig tekst þetta,
þar sem byggja skal eingöngu á óskráðum heim-
ildum? Hversu lengi geymist ættleggur mann
fram af manni, þar sem ekki eru skráðar heim-
ildir til eða aðili rannsakar slíkar heimildir
ekki, þótt þær séu til? Þetta fer nokkuð eftir
því, hvort karllegg skal rekja eða kvenlegg.
Eeinn karlleggur mun venjulega geymast betur
að öðru jöfnu. Svo fer þetta mjög eftir því, hver
ættin er. Þeir munast betur, sem mikið hefir
faorið á, t. d. miklir valdamenn, skáld, fræði-
menn o. s. frv., en hinir, sem ekki hafa gert ann-
að eða meira en allur fjöldi manna.
Maður, sem einungis reisir þekkingu um for-
feður sína á því, sem aðrir hafa sagt honum,
en kannar ekki þær skráðar heimildir, sem til
e^u eða til kunna að vera, svo sem ættartölurit,
Wrkjubækur, þingbækur o. s. frv., veit venju-
iega eitthvað um afa sína og ömmur, nöfn
þeirra, stöðu og oftast bústaði að einhverju
eyti. Allmargir vita eitthvað um langafa og
uugömmur, að minnsta kosti einhver þeirra,
ea líklega fáir um öll. Það man eg, að foreldrar
uunir sögðu mér nokkuð frá öfum sínum og
°mmum, nema um föðurföður móður minnar
vissi eg þó ekkert, nema hvað hann hét. Og
fsestir munu hafa vitað stórum meira í því
þyggðarlagi um forfeður sína, nema þeir hefðu
heyjað sér fróðleik um það úr öðrum heimild-
um. Menn munu og venjulega vita eitthvað um