Blanda - 01.01.1940, Page 134
132
hafi bíiið beinlínis til slíkar „skiparasögur".
Kver þetta hefir verið til, og þeir Jón lærði hafa
þekkt það, en það hefir verið skráð eftir þeiin
sögnurn, sem myndazt og geymzt hafa í munn-
mælum um þessa Grænlandsför, sem fræg hefir
orðið á sínum tíma. Á Suðurlandi, þar sem
„reisubókin" hefir varla verið þekkt, hefir sögn
um Grænlandshrakning einhvers Bjarnar geng-
ið á dögum síra Jóns Egilssonar, en þar hafa
menn umsvifalaust heimfært hana upp á Björn
ríka og Ólöfu Loftsdóttur (Safn I. 58). Norð-
lenzku fróðleiksmennirnir Björn á Skarðsá, og
ef til vill Arngrímur, hafa haft „reisubókina“
undir höndum og séð í henni, að Björn Jórsala-
fara hrakti til Grænlands, en nafnvillu konu
hans í lcverinu kunnu þeir ekki að leiðrétta í
ágripum sínum. „Reisubókin“ hefir verið skrif-
uð eftir munnmælum og svo löngu eftir daga
Bjarnar Jórsalafara, að hið rétta nafn konu
hans var gleymt, eða að minnsta kosti óþekkt
ritara kversins, sem hefir he.yrt getið einhverr-
ar Ólafar, er verið hafi kona einhvers nafn-
kunns manns, sem Björn hét, og hann hefir þá
talið vera Björn Jórsalafara, söguhetju sína.
Kverið hlýtur því að hafa verið skráð löngu,
sennilega 100—150 árum, eftir daga Bjarnar
Jórsalafara eftir einhverjum slíkum munnmæl-
um, sem Jón Egilsson hefir þekkt. Björn á
Skarðsá hefir væntanlega ekki skráð annað en
það, sem hann hefir lesið í „reisubókinni“, en
um hitt verður ekki sagt, hvort viðaukasagnir
þær sumar, sem Árnasafnsblöðin geyma, eiga
rót sína að rekja til hennar eða hvort þær eru
tilbúningur eldri eða yngri en sagnir þær, sem
Björn hefir úr henni. En hvernig sem því er