Blanda - 01.01.1940, Page 178
176
ránsferðir til lands við og við, líkt og sagt er
um Hörð í Geirshólmi og þá félaga. Hitt er harla
ósennilegt, að einn af höfðingjum landsins,
Guðmundur ríki á Möðruvöllum, hafi vísað
Gretti til Drangeyjar. Hefði slíkt verið hið
mesta fjandskaparbragð við Skagfirðinga, sem
aldrei er vitað, að Guðmundur ríki ætti nokkr-
ar útistöður við. Frásögn Grettissögu um skipti
Grettis og Skagfirðinga er að mestu eða öllu
skáldskapur munnmæla eða höfundar. Búið er
til höfðingjatal í nokkrum hluta Skagafjarðar,
og fer það ekki betur úr hendi en svo, að sonar-
synir landnámsmanna, að því er virðist á bezta
reki, eru látnir vera þar uppi 100 árum eftir
lok landnámsaldar, og búnir eru að auki til
menn, sem hvergi getur annarstaðar (sbr. Skag-
firzk fræði II. 34 o. s. frv.). Og svo er frásögn-
in kórónuð með fóstrusögu og fjölkynngi. Með
fjölkynngi og forneskju verður Grettir unninn,
en ekki með öðrum hætti. Og átta manna átak
nægir loks ekki til þess að kippa vopni úr hendi
Grettis dauðum. Höfuð Grettis er vegandi hans
látinn geyma, eins og vegandi Þorgeirs Há-
varssonar, og má vera, að sama sögnin sé hér
á íerðinni í ofurlítið annarri mynd. Loks er
íjárheimtan fyrir víg Grettis. Þórir í Garði er
látinn neit^ greiðslu sakir þess, að Grettir var
unninn með fjölkynngi. Sagan gerir hlut veg-
andans sem verstan að unnt er. Þá segir sagan,
að tekið hafi verið í lög, að allir „forneskju-
menn“ skyldu vera „útlægir“. Þetta ætti að
hafa gerzt á alþingi 1031. Höfundur Grettis-
sögu veit það, að „útlægur" merkir í lögum síns
tíma þann, er ekki má hér á landi vera, en hitt
virðist hann ekki vita, að „útlægur“ merkti í