Blanda - 01.01.1940, Page 330
328
vert við það. Síðan tókum við mjóan borðrenn-
ing, negldum hann á klyfbera, og var svo stóll-
inn silaður upp, steinn hengdur á spírum á
móti eins og reizlulóð, og svo var haldið af
stað. Gekk þetta allt vel, en oft þurfti að skipta
um hesta. Samt náðum við háttum að Árbæ um
kvöldið.
Tveim árum síðar var farið að hugsa um að
fá orgel í hina nýju Árbæjarkirkju, og var einu
sinni eftir messu vakið máls á því, hvort menn
vildu skjóta saman dálítilli upphæð í því skyni
eftir efnum og örlæti. Urðu misjafnar undir-
tektir manna í það sinn. Síðar um sumarið var
ákveðið að halda hlutaveltu eða tombólu, sem
þá var kallað, til ágóða orgelkaupum, og lofaði
síra Ólafur, bróðir minn, að halda þar fyrir-
lestur, en slíkt hafði aldrei heyrzt áður þar um
slóðir. Var nú ákveðinn dagur, er messa bar á
Árbæ, og kom þangað múgur og margmenni,
svo að kirkjan rúmaði ekki helming fólksins.
Ákvað síra Ólafur að halda fyrirlesturinn á
kirkjutröppunum og vonaðist svo eftir, að þeir,
er á hlýddu, borguðu til samskotanna eftir ör-
leik sínum og ástæðum. Flutti hann þar svo
hinn landskunna fyrirlestur sinn: „Hvernig er
farið með þarfasta þjóninn?“ Var góður róm-
ur gerður að, og hygg eg, að það hafi orðið
drjúgt til orgelkaupanna, er inn kom.
Nokkuru síðar, er messað var að Árbæ, til-
kynnti Helgi bóndi þar, að nú væri hið marg-
umrædda orgel komið til Reykjavíkur, og leit-
aði hófanna, hvort nokkur vildi verða til að
flytja það að sunnan. Varð flestum svarafátt
cg var helzt vísað til Ólafs í Austvaðsholti, er
vanalega leysti hvers manns vanda, er að hönd-