Hlín - 01.01.1922, Qupperneq 42

40
Hlln
Nú er öðru máli að gegna. Almenningur á yfirleitt
ekki áhugamál, sem hann geti komið saman til að tala
um með fjöri og áhuga. Og unga fólkið er alt of tóm-
látt til að afla sjer þroska, einkanlega á andlegum svið-
um, og þá verður þess ánægja ein á mannfundum að
dansa. Dansinn er líkamsæfing, munu menn segja. Svo
er það líka. En mjög tiðkaður í þröngum, heitum húsa-
kynnum. í næðingum vetrarins stafar af honum meiri hætta
en hollusta. Og ekki er ólíklegt, að með honum berist
sóttnæmi frá manni til manns miklu oftar en alment er
íhugað. Og svo er með dansinum nú á tímum lagt á
sig óhóflegt erfiði og vökur, sem ekki þætti boðlegt við
nokkra vinriu.
Svona er nú komið. Hugsunarháttur þjóðarinnar er
orðinn svo breyttur, að vart mun unt að kippa gestrisninni,
veitingunum, í rjett og heppilegt horf, nema hann breyt-
ist á ýmsan hátt.
Það er verið að ámæla okkur konunum fyrir eyðslu-
semi, fyrir kaffidrykkjur og kökuát. En hvað eigum við
að gera? Sál þjóðarinnar hefir helst lyst á ljettmeti and-
ans, öfgasögum og ásta, og líkaminn á sykri og sæt-
indum, súkkulaði og kökum. — Jeg hefi nýlega heyrt
ungan mentamann tala um það með aðdáun, hvílik unun
það væri að sitja á kaffihúsunum í höfuðstað landsins,
enda vinna þau ekki fyrir gýg, en eru allvel sótt af háum
sem lágum. — Hin gamla rausn og risna þjóðarinnar
er komin á villigötur. Upphaflega laut hún að því, að
fullnægja sem best þörf gestsins, en er nú orðin að
ánauðugri ambátt tískunnar. — Hún er komin svo langt
frá takmarki sínu, að góð og greind húsfreyja kinnokar
sjer við að bjóða svöngum gesti sínum að borða, ef
hún hefir ekki kræsingar fyrir hendi, borða; það sem
verið er að fara með og heimamenn eta, og sem víðast
hvar er betri og boðlegri fæða en veislukostur gullald-
arinnar var. Og gesturinn neitar, með vatnið í munnin-