Hlín - 01.01.1922, Qupperneq 59

Hlín
57
að flytja til lands, og voru þær ferðir erfiðar. Þá voru
allir karlmenn farnir í ver nema húsbóndinn, í þeim
ferðum var því eingöngu kvenfólk með honum. — Eftir
afarmikinn eltingaleik við lambær og geldfje, að verða að
bera hverja kind út í skipið, taka svo róður 2 — 3 vikur
sjávar á þessum stóru skipum, áttræðingum. — Hátt og
í hljóði Iofaði maður skaparann, þegar byr gafst, og var
þá sungið og kveðið, eða þeir sem ekki voru við stýri
eða segl, köstuðu sjer niður í skipið og steinsofnuðu,
ekki þurfti dúnsæng til að geta sofnað, þreytan og oft
svefnleysið sagði til sín.
Pessu næst tóku við selalagnir, og þær verður að stunda
jafnt nótt sem dag, netin eru lögð um fjöru, á næstu
fjöru er svo vitjað um, því ef dauður kópur liggur í
netum, þótt ekki sje lengur en sólarhring, er^álitið að
það spilli veiði.
Pá voru kaupstaðarferðir. — Mikið happ þótti manni,
þegar verslað var við »spekúlanta« um borð, þá var mat-
vara og annað, sem keypt var, strax látið niður í bátana,
annars varð maður að bera þessar vörur til skips, taka
á bakið hálftunnupoka af korni, mjöii, salti o. s. frv., og
vegurinn vanalega yfir grjóthleinar, þang og slí. F*egar
unt var, var kepst við að bera á skip um fjöru, til þess
að hafa fallið með, því lítt mögulegt er að róa á móti
straumum á Breiðafirði.
í fiskaferðir, bæði út undir Jökul og vestur að Látrum,
var valið lið, oftast eingöngu karlmenn, þær fefðir voru
afar erfiðar.
Svo kom slátturinn með þessum sífelda burði, bera á
skip, af skipi og síðast heim í hlöðu eða hey, einnig
torfið, blautt og þurt, var borið, enginn hestur var til,
engir vagnar, alt varð að leggja á vinnufólksins breiðu
bök, sem voru þó í fyrstu veikbygð á sumum, og má
það stórmerkilegt heita, hve þau bök entust óskemd,
meira að segja óbogin; jeg þykist tala hjer af eigin reynslu. *