Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 14

112
MORGUNN
hvað ég átti að skila innilegri kveðju frá foreldrum H. og
þakklæti til yðar fyrir þá gleði og vissu, sem þér hafið
veitt inn í sál þeirra . . . Þegar ég hitti þennan gamla
mann (þ. e. föður H.), þá áttum við lengi tal saman um
þessi mál, og mér ofbauð efinn, sem hlaðizt hafði eins og
kaldur múr utan um sál þessa raunamædda manns. Þá
einsetti ég mér að gera allt það, sem í mínu valdi stæði, til
þess að afla honum vissu um framhaldslíf dóttur hans, og
lofaði honum því. Og nú hefir þetta tekizt fyrir yðar góðu
hjálp“.
Ófæddu börnin.
Ég býst við, að það hafi orðið mörgum fleirum en mér
talsvert umhugsunarefni, hvort þau börn, sem annað-
hvort fæðast andvana eða ekki ná að þroskast svo að líf
myndist, eða sem við köllum að líf sé myndað, muni halda
áfram að þroskast og lifa í öðrum heimi. Marga hefi ég
talað við, sem ekki telja neinn vafa á um þau börn, sem
lifnuðu í móðurlífi, en annaðhvort dóu í fæðingu eða litlu
fyrir hana, að þau lifðu áfram, — það væri víst og áreið-
anlegt. En um hin, sem aldrei hafa lifnað, um þau er
vafinn.
En þá kemur spurningin: Hvað er líf í þessu sambandi?
Er ekki líf í litla fræinu, sem sett er í jörðina og upp af
sprettur stærðar eik? En út í þetta var ekki ætlunin að
fara frekar að sinni, til þess tel ég mig ekki færan.
Ymislegt, já margt, sem komið hefir fram í sálarrann-
sóknum nútímans, virðist benda í þá átt, að börn þau, er
ég minntist á áðan, haldi áfram að þroskast á öðru tilveru-
sviði, jafnvel hversu skammt sem þroski þeirra er á veg
kominn hér hjá okkur. Ég ætla mér ekki þá dul, að ég geti
rætt um þetta hér frá vísindalegu sjónarmiði, heldur ekki
að ég geti rætt um það, svo að draga megi af því fulln-
aðarályktanir. Ætlun mín er að eins sú, að hreyfa þessu
máli hér, svo að þið getið hugsað um þetta með mér og
safnað gögnum með eða móti.