Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 16

114
M ORGUN N
Konan kannast alls ekki við þennan dreng.
Nú finnst mér ég sjá band á milli þeirra þriggja, mér
finnst bandið liggja nákvæmlega eins frá manninum til
þessa drengs, sem ekki var kannazt við. Eins og þið vitið
flest ykkar eða öll, sést oft band á milli skyldmenna, og er
það oft mismunandi að gildleika, eftir því hve skyldleik-
inn er mikill. Ég segi konunni frá þessu, en hún neitar eins
og áður. En alltaf fannst mér ég fá meiri og ákveðnari
vissu um sambandið milli þessara þriggja, sem stóðu
þarna, og áður en ég gat áttað mig á hvað ég sagði, var
ég búinn að sleppa setningunni:
„Ef hann er faðir drengsins, sem á afmælið, þá er hann
líka faðir hins drengsins“.
Ég hrökk við, er ég hafði sagt þetta, og mér fannst kon-
unni bregða nokkuð. Hvað hafði ég gert, — hafði ég nú
með þessu eyðilagt ánægju konunnar af því, sem ég hafði
áður sagt? Eftir að við bæði höfðum setið þegjandi nokkra
stund, segir konan eins og við sjálfa sig: „Getur það ver-
ið? Nei, það er óhugsandi“. Eftir litla stund endurtekur
hún þetta. Ég inni nú eftir, hvað hún eigi við. Hún svar-
ar: „Ég á við það, að ef þetta væri rétt svona, þá ætti
þetta að hafa verið fóstur, er ég missti svo skammt á veg
komið, að engin myndun var komin. Ég held að enginn
hafi vitað um þetta nema ég og ljósmóðirin, sem kom til
mín í lasleika mínum, er þetta skeði. En væri þetta svona,
ætti það að standa heima að þessi drengur væri aðeins
eldri en sá, sem ég missti nú“.
Við ræddum svo um þetta litla stund, og mér fannst
konan telja sig auðugri eftir að hafa fengið vitneskju um
að hún ætti fleiri vini hinum megin við tjaldið en hún
hafði búizt við eða vitað um áður.
Fyrir nokkuð mörgum árum hafði ég sambandsfund
fyrir mann utan af landi, sem ég vissi engin deili á eða
neitt um hvers vegna hann óskaði fundarins. Mér var að-
eins sagt að hann væri kraminn af sorg, en hvern hann
syrgði, vissi ég ekki og óskaði ekki eftir að vita um.