Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 22

120
MORGUNN
Ætli þeir verði ekki nokkuð sárir og vonsviknir, — ég er
ákaflega hræddur um það, en ekki skal farið nánara út í
það að sinni.
Um ófæddu börnin hefði verið freisting að fara nokkr-
um orðum, en ég læt aðeins nægja í þetta sinn að óska
þess — sé þetta rétt, sem þetta virðist ótvírætt benda á —,
að sérhver móðir og sérhverjir foreldrar gætu gert sér
það Ijóst, að þeir eiga þar verndara og hjálpara, sem engu
síður vaka yfir þeim og eru reiðubúnir að hjálpa þeim.
heldur en þau börn, sem þau eiga hérna megin tjaldsins.
Ég vildi helzt mega segja, að þarna ættu þau dásamlega
engla, þó að því tilskildu, að þau hefðu ekki vitandi vits
verið svipt möguleikanum til að lifa hér.
Að svo mæltu bið ég Guð á hæðum að blessa okkur starf-
ið í vetur og láta það bera ríkulega ávexti.
Guð gefi okkur allar stundir góðar.
Burtförin héðan.
Það er að vonum, að hugsanir manna um gervallan heim bein-
ist meira að dauðanum nú en endrarnær. Hvort sem þetta er æskileat
eða ekki, þá er það óumflýjanlegt. Það væri gott og æskilegt ef það
hnigi að því, að sannfæra mennina um hið eiginlega eðli dauðans,
því að þá mundi hugsunin ekki snúast um hann sjálfan, heldur
það, sem fyrir handan hann er. Svo þarf það að verða, eins og
svissneska skáldið Rudolf von Tavel hefir sagt: „Það er aðeins eitt,
sem lýst getur upp dimmu hinnar jarðnsku pílagrímsferðar vorr-
ar: að inn í hana skíni birta eilífðarinnar. f ljósi eilífðarinnar
hverfur hugsunin um endalok eins og dögg fyrir sólu. Enginn endir
er lengur til. Skuggar og sorgir hverfa. Allt fær nýjan svip jafn-
skjótt og hið ömurlega áminningarorð memento mori (minnstu
dauðans) er ekki lengur á meðal mílusteinanna meðfram æviveg'i
vorum. Kvíðinn er horfinn jafnskjótt og' vér höfum fest sjónir á
því, sem fyrir handan er. Hinum megin við hið tímanlega er hið
ævarandi, hið guðlega".