Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 29

MORGUNN
127
lest og dvaldi hjá D, unz hann lézt nokkrum klukkustund-
um síðar. Þar var líka maður nokkur, sem nefna má R,
kunningi hans úr tollgæzlunni. Undrun þeirra var ekki
lítil, þegar hinn deyjandi tollvörður bað R að spyrja sig
nokkurra spurninga um það, hvernig mæla skyldi malt á
gólfi, og þar fram eftir götunum. R gerði þetta, og D
spurði hvort hann hefði gefið rétt svör. ,Hárrétt‘, svaraði
R. Þá sagði D: ,Ástæða mín til að biðja þig að spyrja mig
var sú, að fullvissa ykkur um, að ég sé fyllilega með ráði
og rænu, laus við allar skynvillur. Nú ætla ég‘, bætti hann
við, ,að segja ykkur frá því, að auk konunnar minnar og
ykkar tveggja sé ég herbergið fullt af öðru fólki, sem ég
þekki ekki, en það er bersýnilegt, að það er ekki komið
hingað erindislaust. Hvert erindið er, veit ég ekki, en ykk-
ur til hughreystingar vil ég að þið vitið það, sem ég hefi
aldrei efað, að andlegi heimurinn er ekki neitt vafa-atriði,
heldur hreinn og beinn veruleiki'. Rétt eftir að hann hafði
þetta mælt, andaðist hann. Bróðir minn, R og D voru allir
í fríkirkjunni (Congregational Church).
Vera má, að sú efasemd geri vart við sig, hvort þessi
þekking mundi ekki hafa verið opinberuð fyrir löngu, ef
svo huggunarrík sannindi fælust á bak við blekkingu dauð-
ans. Þessu getum við ekki svarað á annan hátt en að minna
sjálf okkur og aðra á það, með hve hægfara skrefum mann-
kynið hefir öðlazt þekkingu á sjálfs sín þróunarsögu, stöðu
sinni í alheiminum, og svo mörgu öðru. Óumflýjanleg van-
þekking og óumflýjanleg synd hafa blindað augu manns-
ins. „Allt frá barnæsku sinni hefir mannkynið staulazt
varðan veg; og hinn fyrsti æskufróðleikur þess sýnir nú,
að margt af því, sem það trúði fyrir hugboð eitt, á sér ræt-
ur í veruleikanum“, eins og Myers kemst að orði (Human
Personality, II, 287). Það er þessi trú hugboðsins, sem
rannsókn og athuganir hafa staðfest og skorðað.